۶ مطلب در شهریور ۱۳۹۵ ثبت شده است

گوریل انگوری

  • هایتن
  • شنبه ۲۷ شهریور ۹۵
  • ۲۲:۱۰
  • ۲۵ نظر

چند روز پیش خواهرم یه مقدار انگور از ارومیه برام آورد حیاطمون درخت انگور داریم سال پیش همین موقع‌ها بود که خونه زنگ زدم مادرم گفت نمی‌خوای یه سر بیای این طرفا؟! گفتم نه الان که نمی‌تونم درس و کار و اینا ان شالله فرصت کردم میام هفته بعدش بابام گفت چی شد نمیای ارومیه؟! از این اخلاقا ندارن معمولا نمی‌گن بیا یا نیا، گفتم چی شده هفته پیش مامان هم همینو گفت بابام گفت یه چند خوشه انگور برات نگه داشتیم گفتیم قبل از اینکه بچینیم بیای بخوری.

مثل خری که تیتاب خورده باشه احساساتی شده بودم رفتم به همسایه‌ها گفتم جنبه که ندارم وسایلامو جمع کردم برم ارومیه، پسرداییم از چند وقت قبل بهم گفته بود شهرستان اومدی یه خبر بهم بده یه موردی هست می‌خوام بهت معرفی کنم می‌دونستم به دردم نمی‌خوره ولی خوب بی‌ادبی بود می‌رفتم و خبر نمی‌دادم.

معمولا لباس نو ندارم یعنی هر لباس جدیدی که بگیرم دو سه روز بعدش می‌پوشم نگه نمی‌دارم از اینا که میگن لباس پلوخوری من ندارم اگر ارومیه می‌خواستم برم کسی رو ببینم زشت بود با این لباسا، کت شلوارمم برداشتم با خودم بردم با هواپیما رفتم قرار بود چهار روز اونجا باشم.

ارومیه که رسیدم دیدم خبری از انگورها نیست همه‌ش رو خورده بودن چند بار رفتم لای شاخه‌ها رو گشتم گفتم شاید اون وسطاست یه بار مامانم دید بهم گفت دنبال چیزی می‌گردی؟ کلا مامانم اینجوریه خیلی زود می‌فهمه دنبال چیزی می‌گردی یعنی کافیه نیت کنی پاشی دنبال چیزی بگردی مامانم میگه دنبال چیزی می‌گردی؟ منم دوست ندارم کسی بفهمه دنبال چیزی می‌گردم. به هر حال فهمیدم کلک انگورا رو کندن گفتم نه چیز خاصی نیست ماشالله درخت انگور خوب بزرگ شده‌ها!  

به داداشم گفتم که به پسرداییم بگه که من ارومیه‌م زشت بود خودم مستقیم بگم، آخه پسر هم اینقدر پر رو؟! پسرداییم به داداشم گفته بود که بهم بگه فردا صب ساعت ده سر کوچه باشم. فردا صب که همدیگه رو دیدیم بهم گفت من با بابای این دختر خانوم رودربایستی دارم خودم نمی‌تونم بهش مستقیم بگم میریم پیش یکی از فامیلای مشترک با اون صحبت می‌کنیم رفتیم اون فامیل مشترک رو دیدیم برگشتی پسرداییم کلی از خانوده دختره تعریف کرد ولی من می‌دونستم به دردم نمی‌خوره دوست داشتم نظرش منفی باشه که بیشتر از این وقتم رو نگیره برام شبیه دیدن فیلمی ‌بود که آخرش رو می‌دونستم. کلا هم ترجیح میدم دیگران منو رد کنن من اونارو رد نکنم، این کار برام سخته.

قرار شد فامیل مشترک به بابای دختر خانوم بگه که باباهه به مادر دختر خانوم بگه بعد دختر خانوم نظرش رو به مادرش بگه مادرش به باباش بگه باباش به فامیل مشترک بگه فامیل مشترک به پسردایی بگه پسردایی به داداش من بگه و داداش منم به من بگه که همینطور هم شد و فرداش داداشم زنگ زد که دختر خانوم قصد ادامه تحصیل داره، با احتساب این روال اداری پیچیده کار خیلی سریع پیش رفته بود.

برگشتنی مادرم می‌گفت آخی بمیرم بچه‌م کت شلوارشم با خودش آورده بود، داداشم قضیه رو بهشون گفته بودبعد من موندم اینا با خودشون فکر کردن که من کت شلوارمم با خودم آوردم که اگه وصلت سر گرفت همونجا مراسمم بگیریم؟ نه راه پس داشتم نه راه پیش، می‌خواستی چی، بگم به خاطر چند خوشه انگور اومدم بدتر آبروریزی بود که، تا چند سال دستم می‌گرفتن از این سوتیا زیاد دادم شاید ده ساله بودم که از سر سفره قهر کرده بودم مامان بابام قربون صدقه‌م می‌رفتن که برم غذامو بخورم ولی خواهرم دشمن شماره یکم بود می‌گفت کاریش نداشته باشین خودش گشنه‌ش میشه میاد میخوره یه بار که قهر کرده بودم بهم گفت برا چی غذا نمی‌خوری؟ گفتم تو چیکار داری من می‌خوام با مردم فلسطین همدردی کنم اون موقع این قضایای فلسطین تو اوج بود از اون بعد هر موقع قهر می‌کردم خواهرم می‌گفت کاریش نداشته باشین اون می‌خواد با مردم فلسطین همدردی کنه قهر کردنام کوفتم شد همون موقع هم قضیه فلسطین یه طعنه بود ولی نمی‌دونستم چجوری باید توضیحش بدم. 

از سری مثال های بی ربط

  • هایتن
  • چهارشنبه ۲۴ شهریور ۹۵
  • ۱۰:۲۱
  • ۵ نظر

حرفایی می‌زنم که ممکنه خط اولش با خط بعدی تناقض هم داشته باشه مثالی میارم که در ادامه برای ربط دادن اون به موضوع اصلی صحبت‌هام به مشکل برمی‌خورم و همونطور که به حرف زدنم ادامه می‌دم در ذهنم دنبال مثال بهتری می‌گردم علاوه بر این در مورد خودم بسیار راحت حرف می‌زنم به نظرم بعضی وقتا گند می‌زنم چیزی می‌نویسم یا می‌گم که یک نفر به هوش نه چندان زیادم پی می‌بره به جای اینکه مثل دیگران نیمه‌ی خالی و پر از کاه مغزم را تا آخر عمرم مخفی نگه دارم مدام دارم خودم رو رسوا می‌کنم یک نفر به دروغگوییم پی می‌بره یک نفر به قضاوت کردنم در مورد دیگران پی می‌بره این یکی رو البته درست پی می‌بره چون من مشکلی با قضاوت کردن ندارم، قضاوت کردن مثل بو کشیدنه که نمی‌تونید جلوی اون رو بگیرید. اینکه از دیگران بخواید در مورد شما قضاوت نکنن حرف چرتیه حالا این بحث تخصصیه خیلی نمی‌خوام واردش بشم گفتم که قضاوت کردن مثل بو کشیدنه تو قضاوت کردن دماغ‌ آدم‌ها با همدیگه فرق داره، اینطوری براتون بگم که آدم‌هایی با دماغ بزرگتر بهتر قضاوت می‌کنند و مثلا شما وقتی دماغتون را عمل می‌کنید نوع قضاوت کردنتون هم فرق می‌کنه بعضیا اصلا واسه همین دماغشون رو عمل می‌کنن که بزرگتر شه بلکه بهتر بتونن قضاوت کنن، حتما شنیدین میگن هر کس باید اندازه‌ی دماغش قضاوت کنه. این حرفی که در ادامه می‌خوام بزنم به حرفای قبلیم ربطی نداره ولی نمی‌خوام اون رو تو پاراگراف دوم بنویسم یعنی کلا نمی‌خوام پاراگراف دوم بنویسم امروز، این دنبال کردن مخفی مزخرف‌ترین امکان بیانه مثل لیلی که عاشق مجنونه من از مخفی‌کاری متنفرم. 

رودریگز وحشی

  • هایتن
  • يكشنبه ۲۱ شهریور ۹۵
  • ۰۷:۱۴
  • ۵ نظر

سلام، من رودریگز وحشی هستم مدتی است عضو یک گروه تبهکار شده‌ام روسای باندهای قاچاق را در ازای پول شکار می‌کنیم بد نیست حداقل زندگی‌ام هیجان انگیز شده، بهتر از قبل است که دانشجو بودم و دخترها به خاطر چهره وحشتناکم ازم دوری می‌کردند. والتر هولوکاست که یک پیرمرد بلند بالای آلمانی است ریاست این گروه را دارد علی رغم سن زیادش هیکل تنومندی دارد و ریش‌های سفید و بورش را بلند کرده است. پالتویی از خز زرد بر تنش می‌کند و موهای کم پشت سفید روی سرش نسبتا پریشان است صورت سرخ و سفید گوشتی‌اش جزئیات زیادی ندارد و به راحتی می‌توانی به او اعتماد کنی.

آن شبی که می‌خواهم داستانش را برایتان تعریف کنم اشتینر نفرت‌انگیز که یک قاتل مزدور بود به ما حمله کرده بود گروه ما فقط چهار عضو دارد که من جدیدترین عضو آن هستم آرتور کله‌خر توانسته بود اشتینر را همراه با سگ سیاهش  که بسیار هم زشت بود به دام بیندازد قد آرتور بیش از دو متر بود و به نظر از قهرمانان کشتی می‌آمد موهای سرش ریخته بود و چهره‌ی مرتبی داشت پیراهن نمی‌پوشید و فقط یک جلیقه‌ی چریکی بر تن داشت مثل من تازه به گروه ملحق شده بود. سگ اشتینر موجودی زشت و سر تا پا سیاه بود که قدش به اندازه یک بطری نوشابه بود از دور شبیه یک عقرب غول پیکر می‌نمود آرتور کودن او را فقط با یک ریسمان به دستگیره‌ی در بسته بود. من مشغول بازرسی او بودم مطمئن بودم اگر لحظه‌ای از او غفلت کنیم قادر است ریسمان را پاره کند و در واقع قاتل اصلی اوست نه اشتینر.

 آرتور روی بالکن با اشتینر درگیر شده بود و فیلیپ آویزان معاون لاغر اندام گروه گوشه‌ای نشسته بود و چیزی نمی‌گفت ولی والتر داشت آرتور را ارزیابی می‌کرد. صورت فیلیپ استخوانی بود به طوری که روی گونه‌هایش چاله افتاده بود البته که این موضوع چهره‌ی او را زشت نکرده بود  پوستش سبزه بود و قد متوسطی داشت لباس‌های کهنه‌ای بر تن کرده بود پیراهن سبز و خاکستری‌اش را روی شلوار سرمه‌ای قدیمی‌اش انداخته بود صورتش را یک هفته‌ای می‌شد اصلاح نکرده بود موهای سیاهش که هیچ موجی هم نداشت روی پیشانی‌اش ریخته بود معلوم بود آنها را شانه نکرده، چشم‌های سیاه رنگ پریده‌ی فیلیپ درخششی نداشت و اگر قرار بود چشم‌ها حرف بزنند چشم‌های فیلیپ در آن لحظه ساکت بودند.

 آرتور، اشتینر را که موجودی لاغر و کوتاه قد و تنفر‌انگیز بود از بالکن برج به پایین انداخت و بعد از این پیروزی به والتر هولوکاست معترض شد که هی پیری از این به بعد همه باید از من اطاعت کنند مخصوصا با انگشت به فیلیپ آویزان اشاره می‌کرد که من باید از این مفنگی دهاتی هم دستور بگیرم در حالی که همین الان اشتینر را به تنهایی کشتم پیرمرد با صبر و تامل داشت برای آرتور کله‌خر تعریف می‌کرد که زمانی یکی از ژنرال‌های هیتلر در جنگ جهانی دوم بوده ولی گوشهای آرتور به این حرف‌ها بدهکار نبود. داشتم حساب می‌کردم اگر والتر در جنگ جهانی دوم ژنرال بوده الان باید چند سالش باشد مطمئن بودم پیرمرد حقه باز دارد دروغ می‌گوید خودم را دوباره مشغول بازرسی سگ سیاه زشت کردم تکان نمی‌خورد و شبیه یک سرباز اسباب بازی شده بود ریسمان خیلی محکم بود از همان ریسمان‌ها که بناها برای شاقول از آن استفاده می‌کنند. یک جای کار ایراد داشت.

 به طرف والتر برگشتم تا در مورد این سگ سیاه عوضی با او صحبت کنم. فیلیپ آویزان آرتور را از پاهایش گرفته بود و از روی بالکن آویزان کرده بود آرتور بیچاره داشت فریاد می‌کشید تو را به خدا رهایم کن، نه رهایم نکن لعنتی، من را بکش بالا.  من تازه فهمیدم چرا فیلیپ را آویزان صدا می‌کنند به عجز و لابه‌ی آرتور خنده‌اش گرفته بود او را بالا کشید و والتر هولوکاست با مهربانی به داستانش ادامه داد. این دفعه آرتور کله‌خر سراپا گوش بود. 

زهرمار

  • هایتن
  • پنجشنبه ۱۸ شهریور ۹۵
  • ۱۰:۵۴
  • ۷ نظر

سلام

دقت کردین تعطیل کردن وبلاگ تو فضای مجازی معادل مرگه تو فضای واقعی؟ آدم حتی از مرگ بقال سر کوچه که بهش گرون فروشی کرده هم دل تنگ میشه حالا خوبه مرگای واقعی مثل مرگای مجازی قابل برگشت نیست وگرنه مثلا پسره جوون می‌مرد ملت خاک بر سر می‌شدن و عزاداری می‌کردن و گریبان چاک می‌کردن بعد فرداش با نیش باز برمی‌گشت بعد ملت می‌گفتن زهرمار، پدرت سکته کرد مرد حالا اگه نذارن برگرده چی؟

وقتی بارون میاد میشینی پشت پنجره

  • هایتن
  • چهارشنبه ۱۰ شهریور ۹۵
  • ۲۳:۵۳
  • ۱۵ نظر

امروز سر کار با یکی از همکارا که نه چایی می‌خوره نه قهوه دعوا کردم گفتم من یه دوست دیگه دارم مثل تو که زیاد به سلامتیش اهمیت میده ولی من مطمئنم بیشتر از اون عمر می‌کنم (به اون دوستم قول دادم موقع مرگش باهاش بای بای کنم) گفت کی به فکر سلامتیشه حالا، چایی دوست ندارم گفتم تو با خانومت می‌شینی صحبت کنی چی می‌خوری؟ گفت هیچ چی خانومم مثل من چایی دوست نداره. حالا معلوم نیست جزو معیارهای ازدواجش همین بوده یا شانسی اینطوری شده، خواستم ازش بپرسم اینو ولی گفتم شاید عصبانی شه، آخه یه بار بهش گفتم می‌خوام یه تئاتر در مورد حیوونا درست کنم به تو نقش میمون میدم ناراحت شد اسبم دوست نداشت باشه، آخرش قرار شد یه آهوی خنگ باشه.  بهش گفتم ملت با یه فنجان قهوه با همدیگه آشنا میشن گفت گِل بگیرن اون آشنایی رو گفتم ندیدی از این عکسا که بارون میاد می‌خوره به پنجره، مردم نشستن پشتش چایی یا قهوه می‌خورن، تو وقتی بارون میاد می‌شینی پشت پنجره چی می‌خوری؟ گفت آب خالی گفتم یعنی آب جوش می‌خوری؟ لامصب وسط زمستون که نمی‌تونی آب سرد بخوری گفت شیر داغ می‌خورم گفتم خوب یه قهوه ای کوفتی چیزی هم داخل اون شیر داغت بریز. ظهری سر ناهار بهش گفتم می‌خوام از این به بعد باهات دشمنی کنم فقط به شرطی که از امدادهای غیبی و اینا استفاده نکنی، خوب آخه زیاد روزه مستحبی و اینا می‌گیره یاد اون دفه‌ای افتاده بودم که می‌خواستم با رعد و برق مسابقه بدم باهاش شرط کرده بودم کسی حق نداره اون یکی رو جزقاله کنه.

من محکوم به سخن گفتن بی پرده شدم

  • هایتن
  • جمعه ۵ شهریور ۹۵
  • ۱۷:۰۶
  • ۲۲ نظر

سلام

خونه رو گرفتم فرشش رو خواهر بزرگم داد یه دست مبل خواهر دیگه‌م داد یخچال رو یکی از دوستانم داد الان فقط دو تا از پنجره هام پرده ندارن دارم بی پرده با شما سخن می گم. دیروز صب رفتم دنبال کارای اینترنت، بلبل از چمن جدا بشه چطور میشه من اینترنت نداشتم اون طوری نشده بودم اون اصلا داستانش عشقیه فرق داره ولی خوب منم مثل اون بلبله عزادار بودم و این صوبتا رفتم نمایندگی یکی از این اپراتورها یه پیرمردی به صندلی ریاست تکیه داده بود سبیلش رو به صورت افقی نصف کرده بود و نصف بالاش رو اصلاح کرده بود شبیه یک گربه ی مکار شده بود جلوش ایستادم به صورتش زل زدم تا بهم بگه بفرمایید بعد من کارم رو بگم ولی اونم مثل یه گربه ی مکار فقط بهم زل زد آخرش گفتم می خوام اینترنت همراه بگیرم چرا همیشه باید این من باشم که قدم اول رو برمیداره سرش رو مثل یک گربه ی مکار تکون داد من رو به سمت یک خانمی که انتهای اتاق نشسته بود راهنمایی کرد در واقع سه تا بودن ولی فقط این یکی رو صندلیش نشسته بود، همیشه برام سوال بود که اینا چقدر حقوق می گیرن بابت این کار بدیهی که در اون تخصص هم ندارن یک بار یکیشون نیم ساعتی داشت با تلفن حرف می زد و من فقط یه سوال داشتم آخرش هم بعد از نیم ساعت برگشت بهم گفت باید به یه قسمت دیگه مراجعه کنم کارد می زدی خونم در نمی اومد. گرون ترین نوع مودم رو بهم پیشنهاد داد منم گفتم تو سایت مودم های ارزون تری دیدم گفت اونا دیگه منسوخ شده، حوصله نداشتم باهاش بحث کنم این کار برام خیلی پیچیده ست منظورم بحث کردن با آدمیه که هیچ شناختی ازش ندارم. همون اول بهم گفت 395 تومن بریزم به حساب راستش برام اهمیتی نداشت اینقدر که مثل یک بلبل که از چمن جدا شده بی صبر بودم ولی بهش گفتم که من می خوام همین الان وصل بشه پولو ریختم مدارک رو دادم کلی فرم پر کرد با دوستانش مشورت کرد پیرمرد جلوی در قد کوتاهی داشت و مثل بچه هایی که خودشون رو خیس کرده باشن راه می رفت می دونم خوب نیست اینطوری در موردش حرف بزنم ولی واقعا همینطوری بود. مدام تا جلوی در می رفت بیرون رو نگاه می کرد و برمی گشت روی صندلیش می نشست و مثل یک گربه مکار فقط به روبروش نگاه می کرد. دختر خانومی که داشت کارای من رو انجام می داد مدام از دوستانش سوال می پرسید روی تابلوی ال ای دی پشت سرش صرویس سنتر رو اشتباه نوشته بودن دو دل بودم این موضوع رو بهش بگم یا نه دختر خانوم وسطی رئیس این سه نفر بود و هر دو سوالات رو از اون می پرسیدن. کارم که تموم شد برگشت بهم گفت الان سرویس قطعه و اینترنت شما یک ساعت دیگه وصل میشه عصبانی شدم احساس کردم سرم کلاه رفته نباید پول رو اولش می گرفت بعدم می گفت یه ساعت دیگه وصل میشه پولم رو پس گرفتم یعنی نمی خواست پس بده می گفت الان هر جا برین وضع همینه سرویس سراسری قطعه گفتم اشکالی نداره جاهای دیگه رو هم امتحان می کنم. اگه پول رو پس نمی داد قیصریه رو به آتیش می کشیدم رفتم از یه جای دیگه یه مودم ارزون تر گرفتم. اینترنتم بازم همون چند ساعت بعد وصل شد ولی این یکی سرم کلاه نذاشت پول رو آخرش با رضایت خودم بهش دادم.

این اواخر چند تا کتاب خوندم ناتور دشت فوق العاده بود اتحادیه ابلهان مزخرف بود نویسنده ش جایزه پولیتزر گرفته برای این کتاب مزخرف، عقاید یک دلقک هم مزخرف بود نویسنده این کتاب هم جایزه نوبل گرفته برای این کتاب مزخرف. البته یه مقدار از این مزخرف بودن هم به ترجمه ربط پیدا می کنه به هر حال اگر هم کتاب های خوبی بودن که نبودن من متوجه شدم که دوست ندارم داستان زندگی آدم های بازنده رو بخونم اتحادیه ابلهان و عقاید یک دلقک هر دو داستان زندگی دو تا آدم بازنده بود. آدمایی که می جنگن حتی اگر شکست بخورن برام قابل احترامن.

یک نفر هم در پست آنا به صورت ناشناس برام کامنت خصوصی گذاشته که شجاعت داشته باشم، حتما شوخی تون گرفته با من، کامنت خصوصی به صورت ناشناس گذاشتین بعد از من که با اسم خودم می نویسم خواستین شجاع باشم. دوست داشتم یه داستان در مورد یه آدم ترسو بگم که اسمش ترسه بود، ترسه به ترکی یعنی سر و ته یعنی اشتباهی. یعنی این آدم به اشتباه ترسو بود، چه نامگذاری هوشمندانه ای. چند وقته داستان نگفتم بهتره وقتی داستان نمیگم عکسم براش نذارم. اینطوری پستایی که داستانی نیستن رو تنبیه می کنم من کلا خیلی خشنم اون روز سر کار همکارا داشتن بحث می کردن که لویزان جای خطرناکیه و هر کی بخواد قتلی مرتکب بشه میره اونجا کارشو می کنه منم گفتم اتفاقا من زیاد به این قضیه فکر می کنم که اگر بخوام کسی رو بکشم با جسدش چیکار کنم، الان مشکلم حل شد. 

باید وصیت کنم وقتی از دنیا رفتم مرا بالای یک کوه بی سر و صدا چال کنند. بادگیر باشد و ترجیحا در سایه‌ی یک صخره باشد قبرم. صخره‌اش بزرگ نباشد تا از افتادنش نترسم و هر روز صبح یک چوپان از آنجا رد شود تا حساب روزهای مردنم دستم باشد.
موضوعات
آرشیو مطالب
کلمات کلیدی
پیوندها