از بس که من خوبم

خوبم، هی، می‌گذرم. با کسانی که خیلی ازشان خوشم نمی‌آید شوخی می‌کنم، زندگی‌ام اینطوری می‌گذرد. برای صبحانه نان و پنیر و گوجه می‌خورم. بعضی وقت‌ها یادم می‌رود آب جوش گذاشته‌ام، تعداد رکعات نمازم را با انگشتانم می‌شمارم. آن شب یک پشه می‌خواست همان بلایی را سر من بیاورد که جد بزرگش بر سر نمرود آورد، نیم ساعت داشتم فین فین می‌کردم، تاریخ جهان عوض می‌شد اگر نمرود آی کیوی من را داشت.

خوبم!  کجایی پس، کی می‌آیی؟ نه اینکه من در به در دنبالت باشم خودت بدون اینکه من به دنبالت سیب سرخ بفرستم بیا، آخر ممکن است رقیب در سیب سرخی که برایت فرستاده‌ام کرم بیندازد. یا من اینقدر خوب باشم که تو در انتخابم شک نکنی یا تو اینقدر خوب باشی که لب مرزی انتخابم کنی، در هر دو حالت من را انتخاب کنی و آخر قصه‌مان خوب باشد، باشد؟ 

+ خوبم پاراگراف دوم اشاره به معشوق است که آدم خوبی است. 

ما را به کشف تو امید نیست

دیروز صبح که سوار ماشین شدم راننده و ماشینش هر دو خاکی بودند، منظورم این نیست که سر به زیر و متواضع و این‌ها بودند، نه، واقعا خاکی بودند (لایه‌ای نازک از خاک آنها را پوشانده بود).  به ما مردها سخت نگیرید، خسته‌ایم یا شاید هم در طوفان گیر کرده‌ایم. 

مسیر دوم که می‌خواستم سوار شم یکی از همکارا رو دیدم. این دومین بار در طول یک هفته‌ست که بین مسیر می‌بینمش. خدا رو شکر این دفه ماشین پر بود و ایشون با ماشین بعدی اومد، خطر از بیخ گوشم گذشت و از یک پیچیدگی غیر ضروری اجتناب ورزیدیم. دفعه قبل که با هم بودیم کرایه‌ش رو حساب کردم اصرار کرد که نه آقا مال خودت رو حساب کن فقط، بعدم که پیاده شدیم به زور پولش رو پس داد. همین که یه تشکر خالی می‌کرد کافی بود، من خودم از اینکه کرایه ایشون رو حساب کرده بودم تو آسمون‌ها پرواز نمی‌کردم. مردم این کار رو می‌کنن، مثلا وقتی دو نفر آدم بالغ به هر دلیلی با هم یه قهوه می‌خورن دنگی حسابش نمیکنن، برای این کار لازم نیست عاشق هم باشن. به هر حال شما بعضی وقتا در همون لحظه اول تصمیمت رو در مورد یک نفر می‌گیری، این اتفاق برای من زیاد می‌افته. بعضیا تازه بعد از ده سال می‌فهمن چقدر به هم علاقه دارن، تازه برگشته جمله عاشقانه هم میگه،

 من هر روز علاقه‌م به تو بیشتر میشه،

اونوخ ببخشید، ننه‌ی کریستف کلمب، چند سال دیگه طول میکشه ما رو به طور کامل کشف کنی؟ 

 

یعقوب

شخصیت های داستان:

ظهراب، یکی از جوان‌های محله - علی بهار: گردن کلفت محله - حاج رضا: برادر بزرگتر ظهراب - یعقوب:، دوست ظهراب - رویا، معشوقه‌ی ظهراب.

+ داستانش رو دوست نداشتم حذف شد :)

+ دیدین این نویسنده های بزرگ یه داستان می نویسن بعد دوستش ندارن مچاله ش می کنن میندازن دور؟ بعد یکی این داستان های مچاله شده رو پیدا می کنه منتشر می کنه ثروتمند میشه؟ منظورمو که می فهمین؟