سلام

اتفاقات زیادی در این مدت افتاده و من معمولا در مورد این چیزا صحبت نمی کنم بیشتر دوست دارم در مورد مسائل فانتزی مثلا داستان ساختگی چنگیز صحبت کنم تا اینکه بخوام در مورد جنگ در ایران و اخراج مهاجران افغانستانی صحبت کنم. این موضوعات زیادی جدی هستند و من هم مطمئن نیستم بتونم همه جنبه ها رو در نظر بگیرم و نظرم رو صادقانه بگم. در ثانی در مورد بعضی چیزا دیدگاه های بالغی ندارم و مثلا ممکنه بگم من اصلا به مرزها اعتقادی ندارم و طرف با خودش بگم این یارو شوخیش گرفته و نمی شه باهاش یه بحث جدی داشت.

من واقعا فکر می کنم آدما باید بتونن هر جا خواستن زندگی کنن و اینطوری دنیا جای بهتری می شود و اینقدر شکاف و تفاوت بین کشورها نبود. با بودن کشورها مشکلی ندارم و می دونم که ملتی که مهاجرت می کنن نباید به نیت ایجاد ناامنی و دزدی به سرزمین های دیگه برن ولی غیر از اون هر کس باید آزاد باشه محل زندگیش رو در آلاسکا، تبت،‌ نیوزیلند،‌ ایسلند، فلات ایران، یا آفریقا انتخاب کنه. این نظر نابالغ و فضایی منه. زندگی می تونه خیلی هیجان انگیزتر از این باشه.

این جنگ برای من سخت بود و هنوز نتونستم به شرایط عادی زندگیم برگردم و مدام اخبار رو چک می کنم. البته این حرف تا حدی بی ملاحظه هم هست با توجه به جنگ هایی که در بقیه کشورها برای مدتی طولانی تر و با تلفات بیشتر بوده، آدم ها وقتی بمیرن تفاوتی با هم ندارن.

باز هم باید بدونید که من خیلی به ندرت نامی از کسی در وبلاگم می برم نه اینکه تحفه ای باشم یا وبلاگم تحفه ای باشه، فقط اینکه این کار رو انجام نمی دم. در عین حال دو نفر از دوستان خوب من در فضای وبلاگ، الهه و تسنیم، که افغانستانی هستن از شرایط اخراج مهاجران دلگیر بودن و این البته بازتاب دیدگاه تمام افغانستانی هاست. من از روش های این دولت نمی تونم دفاعی بکنم و خودم هم قربانی بی کفایتی اون ها هستم. هر کاری انجام بدن فارغ از درست یا غلط بودنش، اون رو با بی کفایتی و استیصال گونه انجام می دن. متاسفم که این ناراحتی هم به دردهای قبلی شما اضافه شده.

کشورهای ما شرایط عادی ای ندارن. اینجا یه دانشجوی میانماری بود ازش پرسیدم تو اخبار کشورت رو پیگیری می کنی گفت بیشتر اخبار رو حکومت سانسور می کنه و بهش دسترسی نداریم گفتم خب خبرگزاری های خارجی اخبار رو پوشش نمی دن؟ گفت نه کسی براش اهمیتی نداره. خب این برای من عجیب بود چون میانمار کشور کوچکی نیست. خبرگزاری های زیادی نسخه فارسی دارن و به صورت خاص اخبار ایران و منطقه رو البته با جهت گیری مشخص پوشش می دن و وارد ریزترین مسائل هم می شن و لحظه به لحظه روند پیشرفت پرونده قتل غم انگیز داریوش مهرجویی رو پوشش می دن و القا می کنن که این قتل شبیه قتل های زنچیره ای دهه هفتاده ولی در مورد قتل فجیع جوان بیست ساله آمریکایی فلسطینی با سه ساعت ضرب و شتم سکوت می کنن و اسم کسی رو نمیارن. حالا متاسفانه به نظرم موفق هم بودن در ایجاد دشمنی بین ملت های منطقه ما. متاسفانه فکر نمی کنم کشوری که همراستا با تفکر کشورهای غربی نباشه بتونه یک حکومت مردمی داشته باشه چون دائما در تهدید نابودیه. این اتفاق برای کشور ما و افغانستان افتاده و کسی خوشحال نیست. ما مردم خوب و پرتلاشی داریم و من مطمئنم اتفاقات خوبی در انتظار کشورهای ماست. باید صبور باشیم و در همین سطحی که از دستمون برمیاد همدیگر رو دوست داشته باشیم.