مترجم دردها :: کج‌نویس

//][//-/ ..

پنجشنبه ۱۸ آوریل ۱۹
۰۹:۰۵

کتاب‌فروشی نزدیک خانه نداشت :( آنلاین میخواستم بخرم گران بود. اگر راهی برای پیدا کردنش به ذهنم رسید و تهیه کردم، خبر میدم.

خوشحالمون می‌کنید اگر بتونید همراه باشید.

راستی این کامنت قبلی (علم غیب و اینا)، موقع جواب دادن تازه از خواب پاشده بودم شوخیم بی‌مزه بود وگرنه وقتی هوشیارم خیلی با مزه‌ام :))

همدم ماه

پنجشنبه ۱۸ آوریل ۱۹
۰۹:۴۶

سلام سلام

منم احتمالا مترجم درد ها رو باهاتون بخونم فقط به دلیل شروع امتحانات میان ترمم ممکنه نتونم منظم پیش برم :)

اما در مورد هنر ظریف رهایی از دغدغه ها ، من حدودا سه فصلش رو تا حالا خوندم . اتفاقا رهایی از دغدغه ها به معنای بی خیالی نیست. فرق بی خیالی و بی دغدغه بودن رو اتفاقا تو خود کتاب توضیح داده بود . مثلا جستجو جوی علم و دانش به نظر من یه فرهنگ عمومی هست و نمیشه اون رو با شراب خواری مقایسه کرد .

صفحه ی بیست این کتاب میگه رها کردن دغدغه ها به معنی بی اعتنایی نیست بلکه به معنای پذیرش متفاوت بودنه. نمی‌دونم کتاب رو کامل مطالعه کردید یا نه اما من اینجا یه قسمتیش رو می‌نویسم:

« بگذارید روشن کنم ، در لاقیدی و بی اعتنایی ، هیچ چیز ستودنی یا دلگرم کننده ای وجود ندارد . افراد بی اعتنا ، ضعیف و ترسو هستند . آن ها سیب زمینی های چسبیده به مبل و ترول های اینترنتی هستند. در واقع ، افراد بی اعتنا اغلب به این دلیل سعی می کنند بی اعتنا و توجه باشند که در حقیقت دغدغه های زیادی دارند. آن ها دغدغه ی این را دارند که دیگران درباره ی موهایشان چه فکری می کنند ، دغدغه ی این را دارند که دیگران درباره ی ایده های آن ها چه فکری میکنند ، پس پشت طعنه ها و کنایه های نیش دار پنهان می شوند .

افراد بی اعتنا از دنیا و عواقب تصمیم های خودشان می ترسند . به همین خاطر است که تصمیم های معنا داری نمی گیرند . آن ها در حالی که مجذوب خودند و درباره‌ی خود حس ترحم دارند ، در یک گودال خاکستری و بی احساس خود ساخته پنهان می شوند و همواره در تلاش اند حواسشان را از این چیز تاسف بر انگیز که « زندگی » نام دارد و وقت و انرژی‌شان را طلب می کند ، منحرف کنند. چیزی به نام رهایی از دغدغه ها وجود ندارد . بالاخره باید دغدغه ی چیزی را داشته باشیم . بخشی از ساختار زیست شناختی ماست که همیشه به چیزی اهکیت بدهیم و در نتیجه دغدغه ای داشته باشیم »

فصل دوم این کتاب به ما یاد آوری می‌کنه که مشکلات و سختی ها اجتناب ناپذیرند و چجوری با وجود مشکلات باز هم میتونیم خوشحال باشیم . بهمون میگه که اساسی ترین اصل زندگی اینه که کوشش ها و رنج هایی که تحمل میکنیم ، موفقیت هامون رو مشخص می‌کنه .

در واقع این کتاب میخواد بهمون بگه دغدغه های بی اهمیت و بی ارزش رو رها کنیم تا تو شلوغی اونا ، دغدغه ها و اهداف اصلی مون رو گم و فراموش نکنیم . داستان اون شرابخوار نقل شده بود نه برای اینکه بگه شما هم بی خیال باشید ، چون اون شرابخوار هم بی اعتنا و بی خیال بود و در نهایت به موفقیت رسید ، بلکه میخواست بگه اون آدم که تو زندگیش اینقدر بی اعتنا بود و دائم شکست میخورد و هیچ موفقیتی نداشت در نهایت وقتش رو با سرزنش خودش هدر نداد و زندگی‌ش رو صرف این نکرد که وای حالا بقیه در موردم چه فکری میکنن . اگرچه شرابخوار بود اما خودش بود . به قول مولانا: وقتی بوی شراب می دهد ، دیگه خربزه در دهان مکن . موفقیتش به خاطر بی خیال بودنش نبود بلکه به خاطر این بود که خودش بود . تو جامعه ی امروز ، اینکه آدم خودش باشه هم یه نوع رنج به حساب میاد انگار !

ببخشید که کامنتم به درازا کشید ، برداشت خودم رو تا اینجا که خونده بودم گفتم بگم :)

سلام سلام :)

اولا که همراهی شما باعث انبساط خاطر ماست :)

نگران بودم شاید با قضاوت نسبتا عجولانه‌ای که در مورد کتاب کردم باعث کدورت خاطر بشم :)

ولی هدف اصلیم از این توضیح کوتاه در مورد کتاب دو تا چیز بود یکی اینکه بگم اگر کتابی معرفی می‌شه سعی می‌کنم یک نگاه حداقلی بهش بندازم و به زحمتی که یک نفر بابت معرفی کتاب کشیده احترام بذارم. دوم هم در مورد موضوع کتاب بود، من هنوز هم در مورد بستر فرهنگی کتاب صحبت دارم. مثلا در یک کتابی در مورد رازهای موفقیت شغلی میگه با مدیرتان صحبت کنید و از او شفاف بپرسید از شما چه انتظاراتی دارد. خب ما اگر در ایران همچین کاری انجام بدیم احتمالا باعث بروز مشکل و سوء‌تفاهم می‌شیم. در عین حال توضیحاتی که شما دادین من رو به این کتاب خیلی خوش‌بین‌تر کرد. واجب شد کتاب رو در یک فرصتی بخونم و این‌بار با اطلاعات کامل‌تری سرش با شما جنگ و دعوا کنم :)

ف. شبگرد

پنجشنبه ۱۸ آوریل ۱۹
۱۳:۴۱

سلام

امروز ان شاء الله سی صفحه ی اول رو میخونم...

سلام، سی صفحه‌ی اول از چند صفحه؟

من امروز تا جایی خوندم که شوکوما و شوبا یک ساعتی بیرون روی پله‌ها نشسته بودن و به داخل خونه برگشتن

//][//-/ ..

پنجشنبه ۱۸ آوریل ۱۹
۱۹:۱۸

سلام :]

کتاب را خریدم. ظاهرا مجموعه داستان است. ۹ داستان دارد. من فکر نکنم تا حالا مجموعه داستان خوانده باشم :) هیجان زده‌ام بابت خواندنش.

+ شما هم مثل پیرمردی که داشت فراموشی می‌گرفت چه در مواقع هشیاری و چه در بی‌هوشی شوخی‌های بامزه می‌کنید. نگران نباشید :)

سلام :)

عالیه، الان می‌تونم اگر سوالی از متن انگلیسی داشتم از شما بپرسم، خیلی خبیث و خودخواهم :))

در ضمن کتاب در مورد تجربیات مهاجرای هندی تو آمریکاست که شاید موضوعش رو برای شما ملموس‌تر هم بکنه، به هر حال امروز شروع به خوندنش کنید و از ساعت دنیای ما عقب نیفتید :)

نگرانیم برطرف شد :)

همدم ماه

جمعه ۱۹ آوریل ۱۹
۱۳:۰۴

سلام :)

من داستان شبا و شوکمار رو تموم کردم . چقدر سبک زندگیشون آمریکایی شده بود مثلا این که شبا تصمیم گرفت بره تنها زندگی کنه یه مدت .البته اون ایده ای که شبا از بازی های دوران بچگی‌ش تو خونه ی مادربزرگ گرفته بود جالب بود . شبیه جرأت حقیقت بود .

سلام :)

من هم داستان اول رو تموم کردم، به نظرم می‌شه کتاب رو حداکثر ۱۵ روزه تموم کرد.

در مورد موضوع داستان، برای من تا حدودی قابل درک نیست که چرا نتونستن با این موضوع کنار بیان، به هر حال زندگی همین فراز و نشیب‌هاست. نمی‌دونم انگار ما دنبال بهانه‌ایم که بزنیم زیر همه چی، از تعهد داشتن فراری هستیم.

همدم ماه

جمعه ۱۹ آوریل ۱۹
۱۳:۱۳

خیلی هم عالی:)

در مورد فرهنگ متفاوت باهاتون موافقم ، اما همون‌طور که خودتون هم مطلع هستید این متفاوت بودن فقط در مورد کتاب های روانشناسی صدق نمیکنه . اصلا به نظرم یکی از فواید کتاب خوندن آشنایی با فرهنگ و سبک زندگی مردم تو قسمت های مختلف جهانه تا اگه نکته ی جالب و قابل تأملی بود ازش ایده بگیرم حالا لزوما قرار نیست اون شکلی بشیم مثلا تو همین داستان کاری که شبا کرد تو ایران اگه یه خانم بخواد با وجود داشتن همسر، در آپارتمان مجردی زندگی کنه خب نمیشه ...

البته می‌دونم کلا حساب کتاب های روانشناسی یه خورده فرق می‌کنه چون بیشتر لحن دستوری داره و اغلب با این هدف میخونیم که به کار ببندیم:)

آره خب، خودتون هم فرقش رو گفتین که معمولا کتاب داستانی جنبه‌ی سرگرمی و ادبی داره و در کنارش یک درس‌ها و تجربیاتی هست ولی کتاب روانشناسی جنبه‌ی کاربردی داره.

من راستش بدم نمیاد یه کتاب علمی روانشناسی بخونم، احساس اولیه‌ام اینه که ما اصلا هیچ لمسی از اینکه عناصر روانی چی هستن و چجوری در بین آدم‌ها متفاوت هستن نداریم. مثلا دغدغه ممکنه از ترس و وسواس ناشی بشه یا مربوط به عدم اطمینان از آینده باشه، می‌خوام بگم دغدغه یه جوون آمریکایی با یه آواره آفریقایی فرق داره و درمان یکسانی براشون نیست، ریشه‌هامون رو باید پیدا کنیم و بشناسیم

//][//-/ ..

جمعه ۱۹ آوریل ۱۹
۱۷:۳۴

اولین داستان را تمام کردم.

پارمیدا فقط فیلم ایرانی می‌بیند. یک شب ما با هم فیلم "ایتالیا ایتالیا" را دیدیم. فیلم قشنگی بود. لذت بردیم. بعد از دیدنش از فیلم تعریف کردیم و ... . در تیتراژ و آغاز فیلم حتی یک کلمه در مورد اینکه فیلمنامه اقتباسی بوده حرفی زده نشده بود. چه برسد به اینکه بگوید بر اساس کدام داستان بوده. خیلی حس بدی داشت وقتی نیم ساعت قبل فهمیدم فیلمنامه کاملا روی اولین داستان ِ این مجموعه داستان بنا شده بوده. خیلی ناراحت شدم. اگر میگفتن که فیلم بر اساس داستانی از مترجم درد‌ها نوشته‌ی فلانی ساخته شده هیچ چیزی از ارزش فیلم کم نمی‌کرد که هیچ، حتی خیلی ها را راغب‌تر میکرد به دیدن فیلم. اما نگفتن و گند زدن به حس من.

سلام

من هم اولین داستان رو تمومش کردم، فیلم ایتالیا ایتالیا رو ندیدم ولی شما گفتین رفتم یه جستجو کردم یه مصاحبه از کارگردان هست شاید بد نباشه یه نگاه بهش بندازین

کاوه صباغ‌زاد

یه جایی گفته یه مدت بعد از اینکه من این فیلم رو ساختم جومپا لاهیری از آمریکا مهاجرت کرده و به ایتالیا رفته، اگه تو ایران قانون کپی رایت داشتیم بهش زنگ می‌زدم می‌گفتم هی جومپا، من یه فیلم از داستان تو با اسم ایتالیا ایتالیا ساختم و بعدش تو رفتی ایتالیا، باحال نیست؟ :)

به هر حال فیلم خوب ایرانی خواستین بگین معرفی کنم :)

ف. شبگرد

شنبه ۲۰ آوریل ۱۹
۰۱:۵۵

دیروز داستان اول رو خوندم. امروز هم اگر خدا بخواد داستان دوم رو میخونم.

در مورد داستان هم باید بگم، اگر بچه ی شوکوما و شوبا سالم هم به دنیا میومد، احتمالا باز هم این دونفر در آینده از هم جدا می شدن. مشکل اونا چیزی فراتر از مرگ بچه شون بود. هرچند این مساله مشکلشون رو تشدید کرد. به نظرم شوکوما، مرد محکم و مستقلی نبود. دلیلش هم شاید مادر ضعیفش و نوع تربیتش بوده باشه. شوبا از اینکه هی مجبور بشه زندگی رو یه تنه بچرخونه خسته شده بوده

من داستان دوم رو تا نصفش خوندم، در مورد شوبا و شوکوما منم موافقم که مشکلشون فراتر از بچه‌شون بود، یه جایی نویسنده گفت شوبا یه دانشجوی متوسطه، این صداقت و شجاعت نویسنده رو دوست داشتم که در مورد آدمای متوسط داستان نوشته، به هر حال درد نداشتن و زندگی بی‌دغدغه آدما رو کوچیک می‌کنه

همدم ماه

يكشنبه ۲۱ آوریل ۱۹
۱۲:۰۶

سلام :)

من داستان آقای پیر زاده رو خوندم . نسبت به داستان قبلی بهتر بود ولی آقای پیری زاده خیلی ناگهانی رفت

سلام :)

من ناخودآگاه این داستان رو کشتن مرغ مقلد مقایسه کردم، هر دو از زبان یه دختر کوچیک بود و هالووین هم توش بود :)

به هر حال منم با آقای پیرزاده نتونستم ارتباط برقرار کنم، یه موضوع پیچیده رو شاید نشه یه داستان کوتاهش کرد

//][//-/ ..

يكشنبه ۲۱ آوریل ۱۹
۲۰:۱۷

تا کی فرصت داریم کتاب را تمام کنیم؟ من دیروز داستان دوم را تمام کردم اما امروز چیزی نخواندم. حالا شاید قبل از خواب داستان سوم را شروع کنم. نمی‌دانم. ولی تا کی وقت داریم کتاب را تمام کنیم؟

خوبه که، عقب نیستین، تا دو سه روز قبل از ماه رمضون فرصت داریم، یه ده روز دیگه :)

شبگرد

دوشنبه ۲۲ آوریل ۱۹
۰۸:۲۵

داستان دوم و سوم رو خوندم ولی هنوز فرصت نکردم بنویسم در موردش. امشب ان شاء الله می نویسم

من هم خوندم داستان دوم و سوم رو، ان‌شالله هر موقع شما نوشتین منم در جواب می‌نویسم نظر گرانبهایم رو :)

همدم ماه

دوشنبه ۲۲ آوریل ۱۹
۱۲:۵۹

سلام من مترجم درد ها رو خوندم :)

سفر به معبد خورشید و اون تپه ها رو دوست داشتم ، همیشه سفر نامه ها برام جذابن ، دلم خواست به هند سفر کنم

جالبه رابطه ی خانم داس با راج قبل از ازدواج خوب بوده انگار اما بعدش چی شد رو راستش زیاد متوجه نشدم ، یکی از مشکلات خانم داس این بوده که نیاز به همدرد و هم صحبت داشته و حتی به پدر و مادرش هم زیاد نزدیک نبوده و احساس صمیمیت نمی‌کرده باشون اما نمی‌دونم چی بگم دیگه در مورد خیانتی! که خانم داس کرد و افکاری که داشت در ذهن آقای کاپاسی شکل می گرفت ....

شاید مسخره و سطحی باشه اما اگه خانم داس هم یه وبلاگ داشت ، می تونست یکم از اون مشکلی که داشت [ بی هم صحبتی ] رو بر طرف کنه ، اتفاقا یه کتاب زندگی نامه خونده بودم که خانمه به وبلاگ نویسی رو آورده بود و بعدش وبلاگش رو کتاب کرده بود :))

به نظرم یکی از مشکلات داستان کوتاه اینه که چون باید کوتاه باشه بعضی جاها که نیاز به توضیح هست و می‌تونه داستان رو عمیق تر کنه حذف میشه ، به هر حال پایان این داستان رمانتیک بود ! :)

سلام :)

خب اونطور که من متوجه شدم ازدواج خانم داس از قبل بین خانواده‌ها هماهنگ شده بود( انگار این اتفاق تو هند زیاد می‌افته) و خانم داس و آقای راج از بچه‌گی با هم بزرگ شدن، به همین خاطر هیچ وقت فرصت اینکه با آدمای دیگه ارتباط داشته باشه رو نداشته، راستش درک این موضوع و اینکه چطور منجر به اون خیانت میشه نیاز به این داره که برای مدت طولانی در اون جایگاه باشی، این ارتباطات مجازی خیلی خوبه و به ما فرصت آشنایی با آدمایی رو میده که احتمالا در زندگی واقعی باهاشون روبرو نمی‌شیم، ولی به هر حال تنهایی‌ها رو پر نمی‌کنه و جای زندگی اجتماعی رو نمی‌گیره

آره منم به نظرم داستان کوتاه نباید جوری نوشته بشه که تو احساس کنی ناقص مونده، شایدم ما چون رمان زیاد خوندیم توقعمون بالا رفته :)

شبگرد

دوشنبه ۲۲ آوریل ۱۹
۱۳:۱۴

در مورد داستان سوم نظری ندارم. موضوعش جالب نیست که ادم دوست داشته باشه در موردش بنویسه.

در مورد داستان دوم هم باید بگم دوست داشتم این داستان رو. تضاد فضای آرومی که دختربچه ی داستان در اون زندگی می کرد با فضای پرتنشی که هم وطن ها و هم نژادهاش داشتن، مثل داستان های مشابه ناراحت کننده بود.

نویسنده، بحران پاکستان رو با تلسکوپ از دور می بینه و این باعث میشه فضایا ساده سازی بشه. بحران چند لایه و پیچیده تر از این حرفاست و شعارهای گلدرشت در نهی جنگ، چیزی رو عوض نمیکنه. ریشه ی جنگ رو باید زد.

فکر نمیکردم قلم خانم جومپا لاهیری اینقدر قوی باشه. تا اینجای کتاب که برام جذاب بوده حسابی

خب داستان دوم از این لحاظ که آقای پیرزاده ۷ تا دخترش رو رها کرده بود و برای فرصت مطالعاتی اومده بود آمریکا، برای من ملموس نبود، در ضمن انگار خانم لاهیری خودش هم بنگالی هست و در قضاوت در مورد جنگ بی‌طرف نبوده، به هر حال قبلا هم گفتم به نظرم یه موضوع پیچیده رو سطحی روایت کرده، مثلا من اگر بودم فقط جشن هالوین یه مرد بنگالی رو که از دختراش دور هست رو موضوع داستان می‌کردم نه اینکه یک سال رو در چند صفحه جا بدم

ف. شبگرد

سه شنبه ۲۳ آوریل ۱۹
۰۳:۳۳

بله موافقم

این چند صفحه برای این موضوع کمه. خانم لاهیری هم جنگ رو جوری یه طرفه نشون داده که انگار فقط پاکستان حمله میکنه. در حالی که هند پای ثابت این قضایاست. مثل قضیه کشمیر که هنوز جنگ هاشون ادامه داره.

در مورد داستان سوم هم، حالا کمی بیشتر بهش فکر کردم و میتونم نظرم رو بنویسم:

خانم و آقای داس، نماد تربیت غلط خانوادگیشون هستن. خانم داس که یه آدم ول معطل و بی مسئولیته و اینطور که معلومه هیچ کاری هم جز مفت خوری از دستش برنمیاد. از زندگیش ناراضیه؟ بسیار خوب. طلاق بگیره و زندگی جدیدی شروع کنه. این حق اونه ولی خیانتی که مرتکب شده، خلاف شرافت انسانیه. تنها دلیلی که در این زندگی مونده یه نظرم اینه که توانایی اداره زندگیش رو به تنهایی نداره. به نظرم ازدواجش هم تحمیلی نبوده کاملا. توی دوران نوجوانی خوشگذرانی کرده و بعد از ازدواج، وقتی به قبول مسئولیت رسیده جا زده. در ضمن، اون ها به قول خودشون متولد آمریکا هستن و در اون فضا بزرگ شدن. اگر مخالف ازدواج بود میتونست بگه!

آقای داس هم یه سیب زمینی بی خاصیت به نظر میرسه. از اون معلم هایی که احتمالا سرکلاس جوک های بی مزه تعریف میکنن و اخلاق نچسبی دارن. آقای داس هم به نظر میاد مسئولیت پذیر نیست چندان. هرچند نمیتونم قضاوت صد در صد داشته باشم چون اطلاعاتمون در موردش کمه.

راننده کمی شخصیتش قابل تحمله ولی باز هم نفرت انگیزه! در حالی که زن‌ش توی خونه بچه تر و خشک میکرده، این با کمی توجه از خود بیخود شده. زن‌ش هرچند هم عامی و سطح پایین بوده باشه، تقصیری نداشته چون در اون محیط به دنیا اومده و عملا فرصت رشد نداشته. ولی راننده چی؟ حداقل کمی ازاد بوده.

در مورد داستان سوم، با حرفاتون موافقم ولی به نظرم این قضاوت‌ها یه مقدار پیش‌دستانه‌ست، یعنی شاید نویسنده نیت چندان پیچیده‌ای نداشته، برای من خانم داس یه آدم ضعیفه که از دوره نوجوانی یه سری انحرافات براش طبیعی شده، در واقع اگر بابی به دنیا نمی‌اومد این خیانت براش موضوعی جدی نبوده، آقای داس هم سطحی‌تر از اونه که بخوای تحلیلش کنی، اما آقای کاپسای یه مقدار پیچیده‌ست، به نظرم کاپسای دنبال خیانت به همسرش نبود دنبال هم‌صحبتی از طبقه اجتماعی بالاتر بود چون خودش رو بالاتر از این چیزی می‌دونست که الان هست، آرزو داشت کارمند وزارت خارجه بشه و معضلات دنیا رو حل کنه، ولی خب همسر و اطرافیانش متوجه این موضوع نیستن، در واقع انگار دارن تحقیرش می‌کنن، ولی شاید یه زن زیبای آمریکایی متوجه شده، به هر حال کاپسای دنبال توجهه.

همدم ماه

سه شنبه ۲۳ آوریل ۱۹
۱۲:۲۱

سلام :)

دربان واقعی رو خوندم و یاد این داستان افتادم :

«پادشاهی در یک شب سرد زمستان از قصر خارج شد. هنگام بازگشت، سرباز پیری را دید که با لباسی اندک در سرما نگهبانی می‌داد. از او پرسید: آیا سردت نیست؟ نگهبان پیر گفت: چرا‌ ای پادشاه؛ اما لباس گرم ندارم و مجبورم تحمل کنم. پادشاه گفت: من الان داخل قصر می‌روم و می‌گویم یکی از لباس‌های گرم مرا را برایت بیاورند.

نگهبان ذوق زده شد و از پادشاه تشکر کرد. پادشاه اما به محض ورود به داخل قصر، وعده‌اش را فراموش کرد. صبح روز بعد جسد سرمازده پیرمرد را در حوالی قصر پیدا کردند، در حالی که در کنارش با خطی ناخوانا نوشته بود: «ای پادشاه! من هر شب با همین لباس کم سرما را تحمل می‌کردم اما وعده لباس گرم تو، مرا از پای درآورد».

سلام :)

من هم این بخش رو خوندم، داستان سرباز پیر رو آره قبلا دیده بودم و خب داستان ظریفی بود، در مورد دربان واقعی راستش دوستش نداشتم اوایلش خوب بود چون موضوع فقر من رو همیشه تحت تاثیر قرار می‌ده، ولی در حد یک اشاره، میگن در خانه اگر کس است یک حرف بس است، خوابیدن روی روزنامه و باریدن بارون روی اون و خرج کردن تمام ذخیره زندگی در چند روز و گم کردن بقیه چیزایی که داشتی، نیازی به این همه مصیبت نبود

ف. شبگرد

پنجشنبه ۲۵ آوریل ۱۹
۰۸:۱۳

دیروز اشتباهی برای کامنت تیک خصوصی رو زدم.

دیروز که تا پایان خانه خانم سن خوندم الان هم اواخر داستان خانه متبرک یا یه همچین چیزی هستم. کتاب الان نیست که چک کنم:)

من امروز تا پایان خانم سن خوندم، شروع داستان‌های خانم لاهیری گیج کننده‌ست و به نظرم بدش نمیاد این کارش رو به علامت خودش تبدیل کنه، بعد داستان بد نیست ولی باز آخر داستان یه اتفاق هیجان‌انگیز یا غافلگیر کننده نیست، سقوط شخصیت‌های داستانه، مثل شوبا و شوکومار که از هم جدا شدن، لوکی ما در دربان واقعی که بیرون انداختنش و اینجا که خانم سن این اتفاق براش افتاد و الیوت ترکش کرد، کاش یه مقدار تنوع داشت :)

همدم ماه

جمعه ۲۶ آوریل ۱۹
۱۲:۳۷

سلام من تا پایان خانم سن خوندم . این داستان تا اینجا به نظرم بهتر از داستان های دیگه بود ، البته همون‌طور که گفتید ته این داستان هم خیلی غم انگیز بود . خانم سن که واسه همیشه رانندگی رو کنار گذاشته بود چطور شد یه دفعه اینقدر با ریسک و به تنهایی شروع کرد دوباره

سلام، این داستان پرداخت خوبی داشت و برای من جذاب‌تر بود، اما در پایان با یه شیب تندی تموم شد و در ضمن به این هم نپرداخت که خانم سن برای چی علاقه داشت از یه بچه غریبه مراقبت کنه، یه نکته دیگه هم اینکه مردا معمولا تو داستانای خانم لاهیری بی‌ملاحظه هستن :)

همدم ماه

شنبه ۲۷ آوریل ۱۹
۱۳:۰۸

سلام :)

داستان خونه ی متبرک رو خوندم ، کنجکاوی ها و روحیه ی توینکل رو دوست داشتم :)

آره کلا تو اکثر داستان های این کتاب ، علاوه بر اینکه مرد ها بی ملاحظه هستن ،خانم ها هم نسبت به این بی ملاحظه بودن زیاد حساس نشون داده نشدن و کلا انگار واسه دو طرف مهم نیست...

سلام :)

منم دیروز این داستانو خوندم، ولی سیگار کشیدن توینکل رو احتمالا دوست نداشتین :)

آخر این داستان کسی سقوط نکرد خدا رو شکر، ولی کلا پدر مادرای هندی خیلی فعالن، هی برای بچه‌هاشون دنبال مورد می‌گردن :))

همدم ماه

يكشنبه ۲۸ آوریل ۱۹
۰۱:۲۹

آره اتفاقا اول داستان به خاطر همین سیگار کشیدن گیج شدم ، فکر کردم توینکل پسره ، و به خاطر مژه های بلند سانجیو فکر کردم سانجیو دختره:))

به نظر میاد با هم اختلاف طبقاتی داشتن، یعنی توینکل از یه خانواده ثروتمند بوده، در کل به نظرم میاد یه سریا ممکنه وسواسی شبیه سانجیو یا اشتیاقی شبیه توینکل داشته باشن یا مشکلاتی که شخصیت‌های قبلی داشتن، ولی یه مقدار عوامانه‌ست و داستان آدمای خاص نیست

ف. شبگرد

يكشنبه ۲۸ آوریل ۱۹
۰۳:۱۵

کتاب رو دیروز تموم کردم

جز سه داستان اول، برای باقی چیزی ننوشتم اینجا هنوز

من احتمالا فردا یا پس فردا تموم می‌کنم، تا داستان مریضی بی بی خوندم که باز هم به نظرم سطحی و شتاب زده بود، داستان نیست، مثل یک روزنامه‌نگار ثبت وقایع کرده، عمقی نداره داستان‌هاش

//][//-/ ..

يكشنبه ۲۸ آوریل ۱۹
۱۸:۱۸

سلام

از داستان اول که بگذریم.

در داستان آقای پیرزاده نمای دوری که این خانواده از جنگ در هند داشتند برای من کمی قابل درک بود. نگرانی پدر خانواده در مورد اینکه دخترش بزرگ شود و هیچ درکی از اینکه از کجا آمده نداشته باشد برایم قابل درک بود. احتمالا برادر و خواهرهای من هم همینطوری بزرگ میشوند. نکته‌ای که به نظرم برجسته آمد این بود که نویسنده به طرز بیان آقای پیرزاد که به جامعه‌ی غرب عادت نکرده بود فکر کرده بود. قسمتی که آقای پیرزاد میگه "تشکر تشکر تشکر! این تشکر چیه که همه هی به زبان میارنش؟" این چیزیه که من به فارسی کاملا میتوانم تصور کنم و شاید حتی روزی به کار ببرمش. ولی در انگلیسی اصلا :) آقای پیرزاد برای این اینطوری حرف میزد که تازه از پاکستان آمده بود :) بقیه که مدت طولانی‌ای میشد انگلیسی حرف میزدن اینطوری حرف نمیزدن.

در داستان مترجم دردها از اینکه مرد اینقدر راحت تسلیم زندگی خود شده بود خوشم نیامد. قبل از ازدواج که اینطوری. بعد از ازدواج هم در جایی که پسرش مرده بود کار میکرد. نمی‌دانم. حتما نفسم از جای گرم بلند میشه و ده سال بعد میفهمم که زندگی سخت‌تر از این حرفهاست. ولی قسمتی که با کوچکترین نشانه شروع به خیالپردازی در مورد دوستی با مینا میکند خیلی بچگانه و پاک، و در عین حال احمقانه و رقت‌انگیز بود. دلم سوخت و یواشکی پیش خودم اعتراف کردم که این اتفاق برای همه‌ی ما افتاده. که در طول ده دقیقه امید ببندیم به خلاصی از تنهایی و پنج ساعت بعد همه چیز تمام شود.

نگهبان واقعی خوب بود ولی دوست نداشتم که در آخر روی دور تند افتاد و یکدفعه‌ای فضای داستان عوض شد.

داستان sexy، به فارسی نمیدانم چی ترجمه کردنش :) ولی برای من جالب بود. اینکه دو طرف داستان را اینطوری موازی با هم پیش میبرد خیلی خوب بود به نظرم. آدم هم دلش به خائن میسوخت و هم به قربانی. در یک جایی خیلی خفیف اشاره میکند که "این برای نه برای من و نه برای زنت عادلانه نیست" و به نظرم پیام کل داستان همین بود.

امروز تا آخر داستان خانوم سن را خواندم. داستان خانوم سن برای من قابل لمس‌ترین داستان بود. با باقی داستان‌ها به اندازه‌ی خانوم سن ارتباط برقرار نکردم. یعنی میخواستم به خانوم سن بگم وقتی رانندگی یادبگیره همه چیز بهتر میشه. میخواستم بگم کم کم فرصت میکند تمام ساری‌هایی که خریده را بپوشد. میخواستم بگم همه اوایل رانندگی به درخت، دیوار، تیر چراغ برق و ... خوردن. اصلا تا اینطوری نشه کسی رانندگی یاد نمیگیره :) میخواستم بگم خوب میشه اوضاع.

هی هی هی... یاد دوستای مادرم افتادم. چقدر مهاجرت سخت است. چقدر برای بعضیا سخت‌تر از بقیه‌ست. حالا این دختره خوب بود انگلیسی حرف می‌زد. اینطوری که اینجا گفته بودن انگار آقای سن خیلی پیرتر از خانوم سن بود. احتمالا انگیزه برای ازدواج فقط زندگی در خارج بوده. میگفت خانواده‌ش فکر میکنن با فشار یک دکمه کل خانه خود به خود تمیز میشه :) چقدر بد که هویت خودش کاملا از دست رفته بود و فقط با هویت همسرش شناخته میشد. در اعلامیه نوشته بود "همسر یک پروفسور" و بعد از تصادف به پلیس میگه "همسرم استاد ریاضی‌ست در دانشگاه" چون این تمام چیزی بود که داشت.

آها راستی یک قسمت پسره میگه وقتی رانندگی می‌کرد و استرس می‌گرفت، انگلیسیش بد میشد‌:)) این منم :))‌ وقتی استرس می‌گیرم کلمات اشتباهی تلفظ میشن :)) این برای مصاحبه‌های کاری خیلی فاجعه‌بار است. البته الان خیلی بهترم.

* فکر کنم برای این از بچه‌ی مردم مراقبت می‌کرد که تنها نباشه.

سلام

ممنون از نظراتی که در مورد داستان‌ها دادین، بعد از اینکه گفتم احتمالا موضوع کتاب که مربوط به مهاجرهاست شاید برای شما جالب باشه، به نظرم اومد این حرف شاید خیلی سنجیده نبود و من نباید شما رو حدس می‌زدم :)

آقای پیرزاده برای من یه مقدار دور بود، به نظرم بهتر بود داستان رو به جای اینکه از زبان یه دختر کوچیک بگه از زبان آقای پیرزداده می‌گفت، یعنی در واقع دخترک در این داستان یک تماشاگر بود و البته خب داشت با موضوع مهاجرت و سرزمین مادریش آشنا می‌شد.

یک مقداری این تسلیم آقای کاپسای قابل درکه و انتخاب‌های زیادی نداشت. در واقع همین انتخاب نداشتن‌ها باعث می‌شه ماها زیاد عمیق نباشیم، شاید آقای کاپسای اصلا به این فکر نکرده بود که در جایی کار می‌کنه که پسرش اونجا از دنیا رفته، این‌جور دغدغه‌ها که من هم دارم اونا رو، به نظرم یک مقدار لوکسه :)

نگهبان واقعی و داستان بعدش که شاید بشه جذاب ترجمه‌ش کرد رو من دوست نداشتم. در یک جایی از داستان نگهبان واقعی به خاطر بوری ما احساساتی شدم ولی در ادامه صحنه‌ها بیش از حد گرافیک شد.

من هم داستان خانم سن برام دلچسب‌تر بود، البته تا یک جایی، از یک جایی به بعد احساس کردم خانم سن دچار وسواس شده یعنی دلتنگی‌ش برای سرزمین مادریش به یه وسواس تبدیل شده، اینجا رو دوست نداشتم، دلم می‌خواست یه آدم قوی باشه و برای مشکلاتش راه حل پیدا کنه، شبیه امیدواری‌هایی که شما بهش دادین :)

* خب این رو می‌شد حدس زد، ولی منظورم این بود که در داستان به این موضوع نمی‌پرداخت، یعنی الیوت یه گوشه می‌نشست و خانم سن سبزی خرد می‌کرد یا بادمجان پوست ‌می‌کند، از اینکه الیوت قسمتی از زندگیش رو پر کرده باشه چیزی نگفته. به نظرم موضوع اصلی داستان باید همین تنهایی و مهاجرت می‌بود.

همدم ماه

دوشنبه ۲۹ آوریل ۱۹
۱۲:۴۲

سلام :)

داستان سومین و آخرین قاره رو خوندم . اینم نسب به بقیه بهتر بود و تقریبا پایان خوبی هم داشت خانم کرافت هم خیلی شبیه یکی از شخصیت های کتاب مرغ مقلد [ همون خانم خیلی پیری که بچه ها براش کتاب میخوندن] بود :)

سلام :)

خب من این داستان رو هنوز تموم نکردم، ان‌شالله امروز تمومش می‌کنم، یه نکته‌ای که هست اینه که خانم لاهیری در خیلی از داستان‌هاش روی ازدواج‌های از پیش تعیین شده تاکید می‌کنه،شوبا و شوکوما، خانم سن، مفسر دردها و توینکل و اینجا، هیچکدوم رو خودشون انتخاب نکردن، در واقع هیچکدوم از ازدواج‌های این کتاب به انتخاب خودشون نبوده انگار خانم لاهیری هم می‌خواسته این موضوع رو برجسته کنه :)

ف. شبگرد

دوشنبه ۲۹ آوریل ۱۹
۱۳:۵۷

سلام

چقدر نظرات اینجا خوبه در مورد کتاب...

من در مورد سه داستان اول نوشتم. حالا درباره ی بعدی ها می نویسم:

دربان واقعی به همراه معالجه ی بی بی هالدار، ضعیف ترین داستان های کتاب بودن به نظرم.

داستان خانم سن رو خیلی دوست داشتم و فکر میکردم فقط منم که از این داستان خوشم میاد. جالبه که بقیه هم دوستش داشتن. من تجربه ی سکونت دائم در خارج از کشور رو نداشتم ولی تجربه ی ترک زادگاه و خانواده م رو داشتم و دقیقا حالات خانم سن رو درک میکنم. بخصوص وقتی که کل شجاعتش رو جمع کرد که بر این حالات ضعفش پیروز بشه و ته ش ماشین رو کوبوند به چراغ برق. همش امید داشتم تا آخر داستان، وضعیت خانم سن عوض بشه ولی نشد. خانم سن از اون تیپ دخترها بوده که باید نهایتا ده کیلومتری خونه ی پدریش ساکن میشده. یه دختر اهلی و آروم که اگه از ریشه هاش فاصله بگیره نابود میشه.

خانه ی متبرک هم، در قدم اول آدم حق رو به توینگل میده. اگر اسمش رو درست نوشته باشم البته! ولی یه کم که داستان جلو میره، توینگل اعصاب خرد کن میشه. شخصیت هایی مثل تویینگل برای دوستی و فیلم دیدن و گشت و گذار عالی ان. ولی برای زندگی افتضاحن. زندگی یعنی مسئولیت پذیری ولی شخصیت زن این داستان، رسما یه دختربچه ی بیست و هفت ساله و لوس و عاشق جلب توجه بود. شخصیت مرد داستان هم شخص خشک و بی روحی به نظر میرسید که عاشق یه زندگی خیلی معمولی و روتینه. ولی به هر حال، برای زندگیش تلاش میکرد و از این جهت به شخصیت زن داستان ترجیحش میدم.

سومین و آخرین قاره هم، به نظرم روایت پایان یه دوران و شروع یه دوران دیگه ست. دورانی که تموم میشه، دورانیه که خانم کرافت در اون به دنیا اومده و عمرش رو گذرونده. علامت ظهور دوران جدید، همون ایستادن انسان روی سطح ماهه(دست استنلی کوپریک درد نکنه) و این دوران جدید در داستان با مرگ خانم کرافت شروع میشه. دوران قدیمی با همه ی سنت ها و ارزش هاش میمیره و یه دنیای دیگه شروع میشه...

سلام

بله، نظرات خوبی داده شد، این کتاب مفصل‌تر از کتابای قبلی موشکافی شد :)

داستان دربان واقعی و بی‌بی هالدار به همدیگه خیلی شبیه بودن و بعیدم نیست ریشه یکسانی داشته باشند، به هر حال آره ضعیف بودن

در مورد خانم سن قبلا صحبت کردیم، من هم دوستش داشتم و شاید قوی‌ترین داستان این کتاب بود ولی نتونست تا آخر داستان در اوج بمونه، اتفاقات آخر داستان تا حدودی غیرمترقبه بود.

خانه‌ی متبرک هم داستان خوبی بود البته در این پیدا کردن اشیای مقدس زیاده‌روی کرده بود و این موضوع یه مقدار لوث شد، ولی در مورد شخصیت توینکل و راجیو، برای من درکشون دور از دسترس نبود یعنی در واقع درک حساسیت‌های راجیو برای من سخت‌تر از درک توینکل بود :)

سومین و آخرین قاره رو باید امروز بخونم، قبلا هم گفتم گزارش‌های سطحی رو دوست ندارم، اینکه طرف با کشتی رفته انگلستان، بعد اونجا بدون هیچ مقدمه‌چینی براش یه کار تو

آمریکا پیدا شده، بعد دوباره بدون هیچ مقدمه‌چینی برادر و زن داداشش براش زن پیدا کردن، یه سلیقه شخصیه ولی این نحوه داستان‌گویی رو دوست ندارم :)

ف. شبگرد

دوشنبه ۲۹ آوریل ۱۹
۱۴:۰۰

و یه سوال

شما که نسخه ی انگلیسی کتاب رو میخونید، از ای بوک ریدر استفاده می کنید یا موبایل و لپ تاپ؟

با موبایل و لپ تاپ واقعا سخته خوندن طولانی و برای خریدن کیندل هم با این وضعیت دلار مردد هستم. حس میکنم با وضعیت کتابهای الکترونیکی فارسی خریدش منطقی نیست

با موبایل یا لپ‌تاپ می‌خونم، دیگه اگر عادت بکنین اتفاقا تجربه خوبی هست :)

اگه کتاب فارسی خوب سراغ داشتین پیشنهاد بدین حتما :)

//][//-/ ..

شنبه ۱۱ می ۱۹
۱۵:۴۰

سلام

دوتا داستان آخر را خواندم. بیشتر از هر چیزی امروز توجهم به صمیمی بودن مردم جامعه هند جلب شد. اینکه چطوری از بی‌بی هلدار مراقبت کردن و چطوری از تنهایی خانوم کرافت ناراحت بودن. به قول شما از بی‌ملاحظه‌گی مردای داستان خوشم نیامد :) ولی این نکته که هندی ها خیلی به رسم و رواج خود پابند هستند برای من جالبه.

نظر خاصی ندارم. فقط خواستم اعلان کنم که کتاب تمام شد.

سلام

برای من هم این پایبندی به رسم و رسوم و دل‌بستگی‌های خانوادگی جالب بود، قبلا همچین تصوری نداشتم :)

البته با یک هفته تاخیر کتاب تمام شد و به همین خاطر شما در قرعه‌کشی برنده‌ی این دوره‌ی کتاب‌خوانی که 200 هزار تا سکه‌ی طلا بود شرکت نمی‌کنید :))

کج‌نویس

می‌خوام شگفت‌انگیز شم

مترجم دردها