کج‌نویس

چهار پنج ساله بودم که یه روز اربعین که نذری داشتیم و همه‌ی فامیل خونه‌ی ما جمع بودن، دست داداشمو گرفتم و زدم به دشت و دمن. مثلا رفته بودم گل بچینم! نمی‌دونمم چرا داداشمو با خودم بردم. گل‌هامو چیدم و می‌خواستیم برگردیم که دیدم نمیشه. هر چهارراهی می‌رسیدیم مطمئن بودم که کدوم طرفی باید بریم، ولی همچنان نمی‌رسیدیم خونه! همه‌ی فامیل اومده بودن دنبال ما می‌گشتن و البته خوب هم شد، چون از کتک در رفتم :دی

مهندس هم یه بار دو سه ساله بود که اونم روز نذری رفته بود بیرون و گم شده بود. بابام هم بعد از گشتن‌های بی نتیجه‌ی فراوان، با بلندگوی مسجد اعلان عمومی کردن تا یه نفر اومد گفت یه بچه‌ی گم‌شده رو تو یه مسجد دور دیده. پیداش که کردن ازش پرسیدن چرا رفتی بیرون؟ گفته آمبولیس نگاه می‌کردم! آمبولانس، آتش‌نشانی یا همچین چیزی بوده گویا. ولی اون نتونست از زیر کتک مفصل در بره :)))

با اون یک سال هم موافقم. به نظرم زیادی مثبت بودن هم خوب نیست. باید جرأت و توان منفی بودن رو داشته باشی و مثبت باشی. از اون طرف بقیه هم بدونن که این جرأت و توان رو داری و ماستا از همون اول کیسه باشه! این دومی شاید مهم‌تره حتی =))

اقا من خیلییی میفهممم چی میگی :)))

انگار یه ورژنی از ناطور دشت بود. ((:

+ولی من فکر می‌کنم ۲۰۰ هزار سال دیگه هم به سراغ من اگر بیایند باید توقعشون ۲۰۰هزار سال بیارن پایین. وانگهی درمورد من که مسئله‌ی ”مدت زمان“ چندان صدق نمی‌کنه. (:

شجاعت؟ من یه بار اوایل تکلیفم، شب رفتم مسجد، امام جماعت گفت صبح‌ها هم نماز برگزار میشه و بیاین. منم تصمیم گرفتم که برم. بعد چون می‌دونستم بهم اجازه نمیدن، تصمیم گرفتم بی‌خبر برم. نمی‌دونم با چه مکانیسمی! صبح قبل اذان بیدار شدم و تا دم در حیاط رفتم و در رو هم باز کردم، ولی یه چیزی انگار منصرفم کرد. تازه می‌خواستم در رو باز بذارم که برگشتنی بدون سر و صدا بیام تو، به این امید که خانواده اول وقت بیدار نشن. حیف شد، کاش این رو هم تجربه می‌کردم :))

نصف شبا که همه خواب بودن هم می‌رفتم تو یه اتاق تک آخر حیاط یا تو زیرزمین فوق تاریک، شمع روشن می‌کردم :)))

ولی از زندگی بیشتر ترس‌هاش یادم میاد تا شجاعت‌هاش.

پاراگراف دوم جوابتون، نمی‌فهمم آدم بزرگ و بدردبخور منظورتون کیه. من امتحان کردم، بیشتر مردم سوءاستفاده‌گر شدن. یه جور مسابقه‌ی اگه من نخورم، خب یکی دیگه می‌خوره شده. من هنوزم وحشت می‌کنم بین آدما و معمولا هم زود از جمعشون خارج میشم. اگه بلد بودم منفی باشم، بلد بودم مثل اونا فکر کنم. لااقل نمیذاشتم منو بخورن :|

جالبه برام که معمولا جواب کامنت بلند رو بلند میدین :))) معلوم نیست چقدر فکر می‌کنین با خودتون که حالا جواب این خاطره‌نویسی رو چی بدم مثلا؟!!! :)))

پس بذارین بگم که دقت کردم هیچ‌وقت بعد دو نقطه سه تا پرانتز نمیذارین. آخرش دو تاست دیگه :)))) فک کنم این یعنی خیلی خشنین :/ =))

چرا شجاع و دلاور نیستین؟ منظورم اینه که واقعا چرا شجاع و دلاور نیستین؟

هممم ... از چه لحاظ شد ادای شما؟ :))

خب پس ۲۰۰ هزار سال دیگه م بگذره همینه دیگه. یعنی میگم بین دوتا چیزی که خواستید باشید اولیت بندی کردید.

حقیقتا نمیدونستم شمام اینجوری میگید. ولی علتش این بود که یه بار گفتنش منظور رو نمیرسوند :))

اونو منم دارم :)

اصرار  رو کجا دیدید؟ من سوال کردم. بیخیال :))

گفتم در جریان قرارتون بدم که دختر بد بیان به خانه بازگشته.