بعد می دونید، یک دوم به یک سوم میگه من از تو بزرگترم! من که صفرم از همه تون کوچکترم.

هایتن
سه شنبه ۱۴ مارس ۱۷
۱۲:۳۹
۳ نظر

نظرات (۳)

الف تا ی

يكشنبه ۱۹ مارس ۱۷
۰۴:۵۴

سلام

با این zero بزرگ که نوشتین یاد آهنگ کارتون هرکول افتادم: from zero, to hero : Hercules

اگه از بچگی یکی باشه که به آدم بگه "هرچی میخای باشی همون باش، وگرنه هیچی نمیشی" شاید میشد صفر و یک شد.

نمیدونم چه ربطی داشت، این به ذهنم رسید :|

سلام

این صفر و یک بودنه یه مقدار نیاز به توضیح داره

الان شما اگه واسه این پستا کامنت نمی ذاشتی تعداد کامنتاش زه رو می شد الانم گه گذاشتین یک شده، در هر دو صورت من برنده ام :)

سپیده ___

يكشنبه ۱۴ می ۱۷
۱۶:۱۷

فک کنم با کامنت گذاشتنم از حالت برنده خارجتون میکنم:دی

ولی باید بگم متاسفانه یا خوشبختانه آرمانگرایی یه جاهایی باعث میشه که از داشتن چیزی حتی نصفه ونیمه هم محروم شیم...که بسته به اون چیز میتونه خوب باشه یا بد...ولی بشخصه برای من خیلی جاها میتونستم به حداقل نود درصد خواستم برسم ولی چون صد نبوده کشیدم کنار...یجورایی ایده ال گرایی رخوت میاره بنظرم...

من اعتراف می کنم که الان شکست خوردم ولی قبلش یه دو ماهی تاج قهرمانی رو سرم بود :)

منم نرسیدم به اون صفر و یکی که منظورمه، مشکل ما آرمانگرایی نیست بیشتر وقتا ابزار و لوازمش فراهم نیست یعنی مثلا من می خوام بزرگترین ریاضیدان دنیا بشم ولی کتاب و استادش در دسترس نیست یا حتی کسی نیست که خودت رو باهاش مقایسه کنی که تو بزرگتری یا اون :)

شما همون آرمانگرا باش ابزار و لوازمش هم ان شالله فراهم بشه :)

بی نام

شنبه ۱۳ ژانویه ۱۸
۰۰:۲۵

یه بنده خدایی هم میگفت برا من یا همه چی باید صفر باشه یا 100! نمیتونست قبول کنه که چیزی این وسطا باشه، اما راستشو بخواین خودش از اون عددهای وسطی بود که تا پنج شیش تا عدد بعد از ممیز داشت!! یعنی دیگه خیلی وسط!

همه همینطوری هستن، یعنی ماها هر چقدر هم قوی باشیم از خرس که قوی تر نیستیم، خودمون رو با اطرافمون مقایسه می کنیم. به هر حال توهمه، همه ما در مقایسه با یه موجود بزرگتر از خودمون کوچک یا متوسطیم

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.

نام *

پست الکترونيک

سایت یا وبلاگ

پیام *

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

یا ، یا ، ، <strike> یا <s>، ، ، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، ، ، <a href="" title="">، ، <div align="">

نظر بصورت خصوصی ارسال شود

پست الکترونیک برای عموم قابل مشاهده باشد

باید وصیت کنم وقتی از دنیا رفتم مرا بالای یک کوه بی سر و صدا چال کنند. بادگیر باشد و ترجیحا در سایه‌ی یک صخره باشد قبرم. صخره‌اش بزرگ نباشد تا از افتادنش نترسم و هر روز صبح یک چوپان از آنجا رد شود تا حساب روزهای مردنم دستم باشد.

موضوعات