خانه‌ی ارواح

خانه را به دو بخش بهشت و جهنم تقسیم کرده‌ام بهشت بخاری دارد ولی جهنم اتاقی است که بخاری ندارد عوضش جهنم اینترنت دارد ولی بهشت ندارد. وقتی می‌خواهم درس بخوانم در بهشت کنار بخاری می‌نشینم وقتی هم که نیاز به اینترنت دارم به جهنم می‌روم. اینکه بهشت اینترنت ندارد چیز بدی نیست چون مثل آدم می‌نشینم درسم را می‌خوانم دارم تهدیدها را به فرصت تبدیل می‌کنم. حتی همین سرما هم یک تهدید است که من آن را تبدیل به فرصت کرده‌ام.  کلا ما ایرانی‌ها تخصص خوبی در تبدیل کردن تهدیدها به فرصت‌ها داریم اگر هم هیچ تهدیدی پیدا نکنیم اول فرصت‌ها را به تهدید تبدیل می‌کنیم و دوباره همان تهدید‌ها را به فرصت تبدیل می‌کنیم. الان دارم از توی بهشت این متن را می‌نویسم توی بهشت کلوچه با نسکافه هم می‌دهند قبل‌ترها فقط چایی با ساقه طلایی می‌دادند. هر موقع بخواهم این مطلب را پست کنم باید بروم به جهنم. 

از دیدن رویم دل آیینه‌ی آسانسور فرو ریخت

معمولا پست‌های کوتاه نمی‌نویسم یعنی این اعتماد به نفسو ندارم که خیال کنم دویست هزار نفر به خاطر خوندن پست‌های کوتاه من خودکشی کنن راستش رو بخوام بگم تصور نمی‌کنم وبلاگ من از اول تا حالا بیشتر از انگشتان یه دست کشته داده باشه این روزا حتی چایی هم با دیدن من قند تو دلش آب نمیشه.

می‌خوام شروع به عکاسی کنم یعنی چند تا عکس هم با گوشیم گرفتم یک عکسش از سرایه‌دار ساختمان روبرو بود که داشت زمین رو جارو می‌کرد و پسر کوچیکش کنارش ایستاده بود و به خاطر آلودگی هوا ماسک زده بود مفهوم عکس هم این بود که هیچ‌کس برای این آلودگی کاری از دستش برنیومد کاش سرایه‌دار به خاطر پسرش هم که شده یه جارویی هم به آسمون می‌کشید.  یه عکس دیگه هم گرفتم اون برد الکترنیکی که تو پست قبلی گفتم افتاد زمین از کار افتاد قیمت زیادی داشت معلوم شد مشکلش جدی نبود و یکی از پایه‌هاش شل شده، برد رو گذاشتم داخل یه جعبه و اونم گذاشتم داخل یه کمد و بعد هم یه برگه روش چسبوندم که با خط درشت روش نوشتم لطفا دست نزنید، خیلی جدی بودم اصلا مسخره بازی هم در نیاوردم، یعنی هی می‌خواستم آخرش یه شکلکی چیزی هم بکشم گفتم نه ولش کن. این عکس هم فقط محض ثبت یه خاطره بود و مثل عکس بالا سرشار از مفهموم نبود. یه چند تا عکسم از خودم تو آینه آسانسور و این جاها گرفتم شبیه این هنرمندای بزرگ که نقاشی پرتره از خودشون می‌کشن. 

+ عنوان از شعر صائب تبریزیه که میگه 

از دیدن رویت دل آیینه فرو ریخت                                 هر شیشه دلی طاقت دیدار ندارد 

در هر شکن زلف گره‌گیر تو دامیست                            این سلسله یک حلقه بیکار ندارد 

کافه بوکا

مدتی هم هست در تانزانیا گرفتارم من چه زندگی پر فراز و نشیبی دارم همین یک سال پیش بود که هر روز صبح برای پیاده‌روی به کنار رودخانه ولتا در پراگ می‌رفتم. امروز هشداد برای دیدنم به اینجا آمده بود از همین در شماره‌ی پنج دیوار مرزی داخل آمد من جلوی در زیر اطلسی‌ها منتظرش بودم وقتی سوار بر جیپ سبز لجنی از کنار دشت‌های نیمه‌خشک آفریقا رد می‌شدیم توماس را بهش نشان دادم گفتم او همان توماس خنگ است، من هیچ وقت به تو دروغ نگفتم. پیاده از کنار مهمانسرای پارک حیات وحش که فقط دو تا اتاق دارد گذشتیم و داستان درختان توت سربریده را برایش تعریف کردم. وقتی به استادیوم رسیدیم من برایش تعریف کردم که اوایل دوری مان وقتی در این استادیوم می‌نشستم تنهایی‌ام به اندازه‌ی یک استادیوم بزرگ می‌شد، خدا را شکر که الان هشداد را دارم. به سمت کافه بوکا رفتیم بهش گفتم تو را به خدا عجله نداشته باشد، من در تمام رویاهایم با تو یک قهوه در این کافه خورده‌ام. بوکافه بیشتر شبیه کتابخانه است وقتی نشستیم چند تا از دانشجوها داشتند سیگار می‌کشیدند گفتم من سیگار نمی‌کشم‌ ها!

هشداد دختر زیبا و بسیار باهوشی است اما مذهبی نیست گفتم کاش مذهبی بودی گفت منظورت خداست؟ گفتم منظورم سبک زندگی‌ات است گفت سبک زندگی‌ام اشکالی ندارد گفتم حجاب نداری در حالی که داشت کتاب‌ها را زیر و رو می‌کرد گفت مگر در تانزانیا هم حجاب احباری است شوخی‌اش گرفته بود گفت آدم‌های مذهبی راستگو نیستند و برای اعتقاداتشان دلایل قانع کننده‌ای ندارند گفتم تو مگر برای دوست داشتن بوی پونه‌های کوهی دلیل قانع کننده‌ای داری گفت من اصلا دلیلی برای این کار ندارم آن‌ها برای همه چیز سندهای مسخره پیدا می‌کنند گفتم کاری به آن‌ها نداشته باش این یک قرار است بین من و تو گفت شما مردها آدم‌های خودخواهی هستید گفتم قبل از هر چیز باید به هم اعتماد کنیم گفت من به تو اعتماد دارم ولی به نظرم زندگی را بیش از حد جدی گرفته‌ای. 

مثل فهمیده‌ها پوک نزن

در محل کار هم با توجه به مسئولیت‌هایی که دارم فشار زیادی روم هست. ببینید من آدم کم تحملی نیستم و در واقع اهل شکایت کردن هم نیستم این حرفا که می‌زنم واقعیت داره. پدرم چند روز اینجا بود دقیقا مثل سال پیش باز هم تو انتهای سفر پدرم مریض شدم و دو سه روزی افتادم همین دیروز یک مقدار بهتر شدم روز اول مریضی سر کار هم رفته بودم که سرفه کردنم باعث شد برد مبدل آنالوگ به دیجیتال بیفته زمین و همه چیش به کل به هم بریزه. بحث این نیست که می‌تونستم سر کار نرم من اگر یک راننده تاکسی اول صبح یک تیکه بهم بندازه تا آخر اون روز حالم گرفته‌ست یه جورایی مثل تنگ بلور حساسم حوصله اوقات تلخی مدیرم رو ندارم بعدم می‌دونید بعضیا هستن به دروغ میگن مریضن پا میشن میرن سفر شمال یا مثلا کنسرت احسال خواجه امیری. از کنسرت رفتن تو ایران هم بدم میاد کلا از هر کاری که دلیلش دقیقا همون چیزی نباشه که باید باشه بدم میاد در مورد این موضوع زیاد صحبت کردم یارو همراه دوستاش رفته تئاتر که فلان بازیگر خانوم رو روی صحنه ببینه اندازه پشم از هنر حالیش نیست، این چیزا عصبانیم می‌کنه. از عینکی که شما رو شبیه روشنفکرا بکنه بدم میاد از سیگاری که باعث بشه شبیه فیلسوفا بشین بدم میاد. اون روز دور میدون دو تا مرد جوون دیدم که یکیشون همون یه مرد جوون ساکت و معمولی و کم سواد بود ولی اون یکی با اون لباسای مندرس یه سیگار دستش گرفته بود و وقتی می‌خواست پوک بزنه سیگار رو با دقت بین دو تا انگشتاش گوشه لب‌هاش میذاشت و چشماش رو موقع پوک زدن ریز می‌کرد  انگار که در کار جهان هستی دقیق شده باشه آخر سر هم که فیلترش رو دور مینداخت این کار رو جوری انجام داد که انگار به دنیا پشت پا زده و ماها لیاقت اونو نداریم. من اگر یه زمانی هم بخوام سیگار بکشم این کار رو مثل نفهما انجام میدم یعنی سیگارو میذارم قشنگ وسط دهنم بعدم دستمو ول می‌کنم بعد پوک می‌زنم شبیه نفهما پوک می‌زنم.