از سری معایب زورکی حرف زدن

خانه‌ام مورچه زیاد داشت. تا یک جایی سعی کردم با آنها کنار بیایم، از آنهایی که فکر می‌کنند مورچه هم آدم است. ولی بالاخره صبرم به سر آمد و یک پودر حشره‌کش گفتم. پودر لعنتی زیادی موثر بود، من باورم نمی‌شد یک پودر سفید بدون بو که اگر فوتش کنی در هوا پخش می‌شود اینقدر موثر باشد. تعجبم را برانگیخت، سعی کردم از داخل این اتفاق شگفت انگیز بهانه ای برای نوشتن پیدا کنم مثل کسی که بخواهد زورکی سر صحبت را با کسی باز کند.

 آن روز در صف طولانی ایستگاه تاکسی ایستاده بودم نفر پشت سری‌ام گفت فکر می‌کنم اگر پیاده بروم سریعتر می‌رسم! گفتم بله، این مسیر چون ترافیک است تاکسی کمتر برایش می‌آید، ولی اگر بیاید سریع می‌آید. آن یک نفر به بهانه صحبت کردن با تلفن صحنه را ترک کرد ولی من تا ساعت‌ها داشتم فکر می‌کردم چیی گفتم؟ داشتم سعی می‌کردم حرف چرتی را که گفته بودم توجیه کنم برای موقعیت احتمالی که آن یک نفر دوباره بخواهد برگردد و ازم توضیح بخواهد.

+ یک نفر ناشناس کامنت گذاشته که بخش دیلی دیلی لبخند به لبش آورده، تبریک میگم شما به جرگه‌ی لبخند‌زنندگان به این شوخی پیوستید. 

تو گویی از فریزر آوردنم بیرون

یکی از ویژگیهای فریزر اینه که به اونچه در داخلش هست چیزی اضافه نمی‌کنه ولی در عوض چیزی هم ازش کم نمی‌کنه، باید دعا کنیم خدایا ما را فریز بنما، یعنی خب از خدا نخوایم از کی بخوایم؟

چند سال پیش 13 تا شنای یک دست رفتم تا چند سال دیگه نتونستم این رکوردم رو تکرار کنم، آخه میگن تکرار کردن خوبه. امروز تونستم 12+1 تا شنای یک دست برم. ربطی به نحسی 13 نداره، اگر بخوام دقیق‌تر توضیح بدم 12 تا رفتم، سیزدهمی رو نتونستم (وسط راه پکیدم)، بعد با خودم گفتم حالا من چطوری پست امروزو بنویسم در حالی که نتونستم 13 تا برم؟ اومدم نشستم یه خورده استراحت کردم یه انارم خوردم بعد یه فکر درخشان به ذهنم رسید، یکی دیگه رفتم شد 12+1 تا. رکوردم رو تکرار کردم، تو گویی از فریزر آوردنم بیرون.

 

برای کسی که دنبال یکی شبیه خودش می‌گرده

یکبار یکی نوشته بود که وبلاگ‌های زیادی رو خونده ولی کسی شبیه اون نبود. من امروز برای بار دوم کفشام رو محل کار فراموش کردم و با دمپایی اومدم خونه. دفعه‌ی اول اگر شانسی بود دفعه‌ی دوم شک و تردیدی توش نبود. اگر کسی این اتفاق براش افتاده یه قسمتی از مغزش شبیه مال منه، اگر دمپاییش هم آبی باشه که ما با هم مو نمی‌زنیم. 

یا مثلا حالا بشین یه چایی بخوریم بعدش جنگ می‌کنیم

توی حرف زدن بی‌هنرم مخصوصا با کسی که بخواهد ارزیابی‌ام کند. اگر جنگی درگرفت و من مجبور شدم با دشمنانم مذاکره کنم فقط می‌توانم اوضاع را بدتر کنم. "ببین دشمن عزیز، من در مسابقه رذالت و وحشی‌گری هیچ وقت نمی‌توانم نفر اول باشم بنابراین بیا صلح کنیم." می‌شود کلمات را کمی عوض کرد ولی اینکه کسی بخواهد با حرف زدن قانع شود را توهین‌آمیز می‌دانم. دوست دارم وقتی خواستم با کسی آشنا شوم خاطره تعریف کنیم برای هم.

همسایه‌ام ساعت یازده شب جاروبرقی روشن کرده بود. پیراهن و شلوار رسمی پوشیدم و بیرون رفتم. قبل از اینکه در را ببندم مطمئن شدم کلید را برداشته‌ام. همیشه وقتی در را می‌بندم ناخودآگاه به عواقب وحشتناک فراموشی کلید فکر می‌کنم، یک خودآزاری تکراری. در زدم، مجبور شدم دو بار این کار را بکنم، حدس می‌زنم دفعه ی اول خواست بی‌اعتنایی کند. مرد جوان کوتاه قدی با صورتی کشیده و بینی گرد در را باز کرد. بوی دود و سیگار بیرون زد. دسته‌ی جاروبرقی را دستش گرفته بود، داشت خط و نشان می‌کشید و از قلمرو‌ی خودش دفاع می‌کرد. به وضوح عصبانی بود و صورت تراشیده‌اش همراه با کله طاسش سرخ شده بود. سرش را پایین انداخته بود و با یک نگاه دزدکی بهم گفت بفرمایید. دقیقه‌ای قبل از اینکه برای تذکر دادن بیایم سه بار روی دیوار کوبیده بودم او هم در جواب سه بار روی دیوار کوبیده بود، همین بی شرمی‌اش مرا برای تذکر دادن مصمم کرده بود. یک ریز حرف زدم، از تجربه‌های قبلی‌ام می‌دانستم کوچکترین اشتباهی ممکن است به بدتر شدن اوضاع بینجامد. او که خودش را برای حمله آماده کرده بود با این جمله من مواجه شد که من همسایه جدیدتان هستم ولی تا حالا افتخار آشنایی با شما نصیبم نشده است، در لحظه ی ادای این جمله احساس حماقت کردم. به هر حال مرد عصبانی همسایه مجبور شد بابت این چاپلوسی ازم تشکر کند، مشکل جاروبرقی حل شد. 

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند

دقت کرده‌اید توی این فیلم‌ها آدم‌ها تا وقتی بد هستند در بد بودنشان خیلی وحشتناکند ولی همین آدم‌ها وقتی خوب می‌شوند کاملا معمولی می‌شوند، گرگ بودند گوسفند می‌شوند. مثلا کاکرو در کارتون فوتبالیست‌ها که تا وقتی رقیب سوباسا بود کابوس همیشه‌ی ما بچه‌ها بود ولی وقتی دوست بود در تیم ملی یک بازیکن کاملا معمولی بود، همه‌ی شوت‌های ببری‌اش را دروازه‌بان آلمان می‌گرفت. من دوست ندارم مثل آدم‌های بد، نقش دوم داستان زندگی کسی باشم ولی حالا که ما را به کلوپ نقش‌های اول راه نمی دهند می‌ترسم آخرش یک آدم معمولی باشم. اصل داستان این است که ما این جاده لعنتی به سمت کوی نیک نامی را پیدا نکردیم وگرنه شاید می توانستیم مثل اسب از روی موانع بپریم. 

راز موفقیت

دیشب برای اولین بار در عمرم در خواب کارتون دیدم، یعنی خوابم کارتونی بود، خود من یکی از شخصیت‌های کارتونی بودم.

 خیلی اتفاق می‌افتد با خودم فکر می‌کنم برای اینکه آدم موفقی باشم باید جدی باشم یا شوخ؟ یعنی خب، تصور می‌کنم راز موفقیت در همین یک نکته نهفته است و جهان منتظر تصمیم من است. مثلا توی اکثر فیلم‌ها دقت می‌کنم که آدم های موفق همه‌شان جدی هستند، چیزی که گیجم می‌کند این است که این وسط چند تایی هم علی‌رغم شوخ‌طبعی‌شان موفقند، مثل پاندای کونگ فوکار که با اینکه شوخ است ولی جنگجوی اژدهاست.