کج‌نویس

یعنی از وقتی کلمه اموزشی رو تو پست دیدم نفسم حبس شد! تا اخر پست که یهو بازدم کردم. 

چیه این سربازی واقعا! اه

 منم با شما موافقم. به اینکه آدم غصه های جدی خودشو هر جایی نمیگه

 قبلا ها وقتی از سربازی میشنیدم درک خاصی نداشتم تا اینکه عزیز خودم هم درگیر این قضیه شد. اونجا بود که دیدم سربازی رفتن یک ماهش هم ترسناکه چه برسه به دوسال. خودم رو وقتی جای یه پسر میذارم که قراره سربازی بره حس این دارم که قراره فقط به بدترین شکل ممکن وقتم هدر بشه. با عذاب کشیدن.

امیدوارم این قضیه زودتر تموم شه براتون. و امیدوارم که غمگین نباشید.

با پاراگراف آخرتون منم موافقم. لااقل خیلی از اوقات، خودم که اینجوریم. غصه‌هایی که خیلی برام مهم باشن رو با کسی درمیون نمی‌ذارم اغلب. یه حس مالکیت عجیبی بهشون دارم، احساس می‌کنم اگر با کسی درمیونش بذارم دیگه مال من نیستن، انگار که یه بخشی از وجودم رو کنده باشم داده باشم به دیگری احساس ناقص بودن و تهی بودن می‌کنم.

من به همه سربازان وطنم حق میدم مثنوی هفتاد من بگن. از دوره مزخرف پاس شبا، برجک ها، به قولی شبانه روزان… 

من از چهل روز پیش تقریبا، تجربه مشابهی داشتم. از از دست دادن یکی از آدمهای دوست‌داشتنی زندگیم خیلی غمگین بودم، شاید هم هستم هنوز ولی خب اون موقع فشار خیلی زیادی حس میکردم. نه میتونستم بنویسم نه کلمه‌ای پیدا میکردم. بعد کم‌کم شروع شد، مجبور بودم بنویسم، حالا اینجا چرا؟ شما فکر کن بخواهی بیایی وسط خیابان داد بزنی، در عین حال نمی‌خواستم کسی هم واردش بشه، نظراتش رو بستم اوایل، ولی نوشتن اینجا به خودم کمک کرد و فکر میکنم برای اینکه موج احساسات شدید اول به شکل بهتری رد بشه و آدم بتونه غمش رو درک کنه مهمه که از اونها حرف بزنه و این واقعیت که خونده میشه حتی اگر فهمیده نشه خیلی خوبه، انگار آدم شنونده‌ی خوبی داره که فقط بشنوه و گوش بده.

بهتر از نظر روانشناسی ... اما بازم من میگم مشکل(غصه) رو فقط باید به کسی گفت که بتونه برات کاری بکنه وگرنه فایده نداره

منم با اون قسمت از حرف شما که میگین: می‌دونین، فکر می‌کنم وقتی یه نفر در مورد غصه‌هاش حرف نمی‌زنه غصه‌هاش با اهمیت‌تر هستن تا وقتی که در موردشون حرف می‌زنه. خیلی موافقم.

خیلی وقته یه اتفاقی کل زندگیم رو تحت تاثیر قرار داده و هیچ دلم برا حرف زدن سمت اون موضوع نمیرسه. تا میخوام درموردش با یکی حرف بزنم اعصابم خورد میشه و منتظرم حل کنم و بعدا در مورد سختی های این مدت با بقیه حرف بزنم. نمیدونم شایدم دارم از خودم فرار میکنم....

درست میگی بچه‌گانه است، ولی خب وقتی نوشتن تنها راه حرف زدنت باشه، میشه گفت خیلی جدیه، برای من اینطوریه :) هنوز  خیلی جنبه‌های دیگه‌ی وبلاگ‌نویسی رو‌ نمی‌فهمم بخصوص در  ارتباط خودم با مخاطب..

من با داشتن دو عدد دوست پسر سرباز، میدونم که اموزشی یعنی خیلی خیلی بد.

یک این‌که عنوان مطلب خوب بود. نشسته به تنِ متن.

دو این‌که فلسفه‌ی تنهایی از لارس اسونسن رو خوندی؟ همین‌و می‌گه یه‌ جاش. که اصولا درد یا اندوهِ عمیق بیان‌ناپذیره. چون جهانِ انسان رو تا حد زیادی دچار فروپاشی می‌کنه. و انسانِ تنها (یا دقیق‌تر انسانی که احساس تنهایی می‌کنه)اصولا کسی رو مَحرم و قابل‌اعتماد برای بیانِ بیان‌ناپذیرهاش، نمی‌دونه.

 فروغ هم یه جایی می‌گه: ضربه وقتی مهلک شد، آدم‌زاد لال می‌شه. آره دیگه، این‌طوری...! اما خب یه‌جفت گوشِ شنوا همه‌چیز رو بهتر می‌کنه :) حتا اگر این دهنِ لجباز باز نشه. 

غصه ها شدید و عمیق که میشن انگار آدم توان حرف زدن درموردشو از دست میده...انگار صحبت ازش نمیتونه عمقشو نشون بده...و از یه طرف آدم وقتی خیلی غمگین باشه به جایی میرسه که از حرف زدن هم ناامید میشه چون میدونه قرار نیس حرف زدن سبک ترش کنه...

و در آخر هم آخ از سربازی...

اره کلا بعضیا کولی بازی خوب بلدن دربیارن و خیلی درصد کمی از چیزی که نشون میدن ناراحتن،واقعا ناراحتن...چی گفتم:دی

البته دیگ تو اون موقعیت که غم عمیق و درونی میشه فک کنم دیگ تاثیرگذاریش مطرح نیست..

نه نه الان که فک میکنم همون بهتر خدمت اینجا مختلط نیست..اینطوری دخترا دیگه ندارن پسره با کی هم خدمتی میشه :دی 

هوم اینم هست...

اره اینطوری باشه خوبه :دیی